၀႗္ဆိုတာ လည္တတ္ပါတယ္။ ေကာင္းမႈျပဳလုပ္ရင္ ေကာင္းက်ဳိး ခံစားရျပီး မေကာင္းမႈျပဳရင္ မေကာင္းက်ဳိးကို ခံစားရ ပါတယ္။ ကိေလသာ ကင္းစင္ျပီး နိဗၺာန္သို႕ မေရာက္မခ်င္း ကိုယ္ျပဳသမွ် ေကာင္းမႈ မေကာင္းမႈမ်ား၏ အက်ဳိးကို သံသရာ တြင္ က်င္လည္ေနသမွ် ကာလပတ္လံုး ခံစားရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဘုရား ရဟႏၱာတို႕ေတာင္မွ ေရွာင္လြဲလို႔ မရပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ တို႔ရဲ႕ ျမတ္စြာ ဘုရားရွင္ ေနာက္ဆံုး ဘ၀တြင္ ေပးဆပ္ေတာ္မူ ခဲ႔ရေသာ ၀႗္ေတာ္ (၁၂) ပါးကို ေဖာ္ျပ လိုက္ပါတယ္။
(၁) ဒုကၡရစရိယာ ေျခာက္ႏွစ္က်င္႔ရျခင္း။ ကႆပဘုရားရွင္လက္ထက္ ေဇာတိပါလပုဏၰားျဖစ္စဥ္ ဘုရားျဖစ္မည္ဆိုလွ်င္ ေျခာက္လမဟုတ္ ေျခာက္ႏွစ္ဒုကၡရစရိယာက်င္႔ပါမည္ဆိုေသာ ၀စီပါတ္ေတာ္။
(၂) စိဥၥမာဏ ကိုယ္၀န္ႏွင္႔တကြ စြပ္စြဲျခင္းခံရျခင္း။ ေရွးအခါက ေသေသာက္ၾကဴးျဖစ္စဥ္ ပေစၥကဗုဒၶါ တစ္ပါးအား ဆြမ္းရပ္ေတာ္မူရာ အက်င္႔ယုတ္ဟု ေျပာမိျခင္း ၀ိပါတ္ေတာ္။
(၃)သုႏၵရီပရိဗိုဇ္မ၏ အစြပ္စြဲခံရျခင္း။ ေရွးအခါက မုနာဠိအမည္ႏွင္႔ လူျဖစ္စဥ္ ပေစၥကဗုဒၶါအား အက်င္႔ယုတ္ဟု စြပ္စြဲခဲ႔ျခင္း ၀ိပါတ္ေတာ္။
(၄)သုႏၵရီေသရာတြင္ တိတၱိသတင္းလြင္႔၍ လူအမ်ားယံုမွားခံရျခင္း။ အေလာင္းေတာ္ရေသ႔ျဖစ္စဥ္ စ်ာန္ပ်ံရေသ႔ တစ္ဦးအား ျငဴစူခဲ႔ဖူးေသာ ဣသာ၀ိပါတ္ေတာ္။
(၅) ေဒ၀ဒတ္၏ ေက်ာက္တံုးလွိမ္႕ခ်ျခင္းကို ခံရျခင္း။ သူၾကြယ္မ်ဳိးျဖစ္စဥ ္ညီကို လွည္႔ျဖားေခၚသြား၍ ေက်ာက္လႊာျဖင္႔ ဖိညွပ္ထုသတ္ခဲ႔မိေသာ ၀ိပါတ္ေတာ္။
(၆)ေက်ာက္လႊာထိျခင္းေၾကာင္႔ ေျခမေတာ္တြင္ ေသြးစိမ္းတည္ရျခင္း။ ေရွးက သူငယ္ျဖစ္စဥ္ ပေစၥက ဗုဒၶါတစ္ပါးအား ခဲျဖင္႔ပစ္ရာ ေျခတြင္ ေသြးယိုခဲ႔ဖူးေသာ ၀ိပါတ္ေတာ္။
(၇) ဆြမ္းခံၾကြေတာ္မူရာ ေဒ၀ဒတ္တို႔၏ အစီရင္ျဖင္႔ နာဠာဂီရီဆင္ႏွင္႔ေတြ႕ျခင္း။ ေရွးအခါက ဆင္ထိန္း ျဖစ္စဥ္ရွင္ ပေစၥကဗုဒၶတစ္ပါးအား ေဒါသျဖင္႔ ဆင္ႏွင္႔လိုက္၍ တိုက္ခဲ႔ေသာ ၀ိပါတ္ေတာ္။
(၈) ေျခမေတာ္တြင္ ေက်ာက္လႊာေၾကာင္႔ အနာတည္ရာဇီ၀က ဓားႏွင္႔ခြဲျခင္း။ ပေဒသရာဇ္မင္းျဖစ္စဥ္ မူးယစ္ေသာက္စား လူအရွင္လတ္လတ္ကို ဓားျဖင္႔ ထိုးျဖတ္ျခင္းျပဳခဲ႕ေသာ ၀ိပါတ္ေတာ္။
(၉)ရံဖန္ရံခါ ေခါင္းခဲေတာ္မူရျခင္း။ ေရွးအခါက တံငါျဖစ္စဥ္ ငါးဦးေခါင္းကို ထုရိုက္ရာတြင္ ၀မ္းေျမာက္ခဲ႔ဖူးေသာ ၀ိပါတ္ေတာ္။
(၁၀)မာရ္ႏိုႈးေဆာ္၍ ေ၀ရဥၥာတိုင္းသားတို႕၏ ကပ္လွဴေသာမုေယာဆြမ္းကို စားေတာ္မူရျခင္း။ မထင္မရွားေသာ အမ်ဳိးသားျဖစ္စဥ္ ရဟန္းေတာ္မ်ား ဆြမ္းစားေနသည္ကို ဆြမ္းၾကမ္းစားဟု ျပစ္မွားေျပာဆိုခဲ႕ဖူးေသာ ၀ိပါတ္ေတာ္။
(၁၁)ခါးေတာ္ကိုက္ခဲေသာ ေ၀ဒနာခံစားရျခင္း။ ေရွးေသာအခါ လက္ေ၀ွ႕သမားျဖစ္စဥ္ ႏိုင္လွ်င္ ခါးရိုးကို ေျမႏွင္႔ ကိုင္ရိုက္ခဲ႕ဖူးေသာ ၀ိပါတ္ေတာ္။
(၁၂)ဆႏၵန္ဆယ္စီးအားၾကီးေတာ္မူျငားေသာ္လည္း ၀မ္းေတာ္သြန္၍ အလြန္အားႏြဲေတာ္မူရျခင္း။ ေဆးဆရာျဖစ္စဥ္ သူေဌးသားတစ္ေယာက္အား ကုစားရာ အခမေပးလို၍ မသက္သာေသးဟု လိမ္လည္ေျပာဆိုရာတြင္ ၀မ္းလားေဆးကို တိုက္ေကြ်းခဲ႔ဖူးေသာ၀ိပါတ္ေတာ္။
ဤ၀ိပါတ္ေတာ္မ်ားကို ေဖာ္ျပရျခင္းကေတာ ႔ျမတ္စြာဘုရားရွင္ေတာင္မွ အေလာင္းေတာ္ဘ၀က ျပဳလုပ္ခဲ႔ေသာ အေသးအမႊား ကိစၥေလးမ်ားကို ပရိနိဗၺာန္မျပဳမီ ေနာက္ဆံုး ဘ၀အထိ ျပန္လည္ေပးဆပ္ ရျခင္းကို လူတိုင္းကို သိေစခ်င္၍ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္အရာမဆို ေပါ႔ေပါ႔တန္တန္နဲ႔ အေသးအမႊားေလးပါလို႔ သေဘာထားျပီး အေပ်ာ္အပ်က္အေနနဲ႔ ေျပာလိုက္ေပမယ္႔ အဲဒီအေသးအမႊားေလးေတြကလည္း တေန႔မွာ ျပန္လည္ ေပးဆပ္ရမည္မွာ မလြဲဧကန္ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာင္သံသရာကို ထားလိုက္ပါအံုး။ ယခု လက္ရိွ ဘ၀မွာေတာင္ ကိုယ္ကေတာ႔ အေပ်ာ္အပ်က္အေနနဲ႔ ေျပာလိုက္ေသာ စကားေၾကာင္႔သူတစ္ပါး ထိခိုက္နစ္နစ္သြားရင္ အဲဒီသူအတြက္ ဘယ္ေလာက္နစ္နာသြားမလဲ။ ဒါေၾကာင္႔ ဘာကိုမဆို မလုပ္ခင္ကတည္းက သူက ငါ႔ကို ေျပာလိုက္ရင္ ငါဘယ္လိုခံစားရမလဲဆိုတာကို ေတြးေတာ ဆင္ျခင္သံုးသပ္ႏိုင္ၾကပါေစ။
ေတာသားေလး...http://www.phophtaw.org/burmese/
မိုက္တယ္ဆိုတာ ကိုယ္ပဲခံရတာ။
လိမၼာတယ္ဆိုတာ ကိုယ္ပဲစံရတာ။
မယံုခဲ့ရင္ေတာင္
မိုက္မၾကည့္နဲ့ လိမၼာပါ။
(ဓမၼဒူတ အရွင္ေဆကိႏၵ)
Monday, November 21, 2011
အသက္ရွင္ဖို့စားပါ။ စားဖို့သက္သက္
အတြက္ေတာ့ အသက္ရွင္ မေနပါနဲ့။
အမ်ားအတြက္ သာသနာအတြက္
လုပ္စရာေတြ အမ်ားၾကီးပါ။
အတိတ္ကိုေတြး၊ မေဆြးနဲ့
အတိတ္ဆိုတာ ျပန္မလာဘူး။
အနာဂတ္ကိုမွန္းဆ မလြမ္းတနဲ့
အနာဂတ္ဆိုတာမေသခ်ာဘူး။
ပစၥဳပန္မွာ လုပ္သင့္ရာ၀ယ္
ပညာလံု႔လ အသံုးခ်လွ်က္
ဘ၀တန္ဖိုး အားမာန္ကိုး၍
ျမတ္ႏိုးၾကည္ျဖဴ အရယူေလာ့။
(ေဒါက္တာ အရွင္နႏၵမာလာဘိ၀ံသ)
ခ်စ္သူစိမ္း၍ ဒုကၡျငိမ္း
ဘဝ ဆိုေသာ အခ်စ္ ဆိုေသာ အရာတို႔သည္ စကားႏွစ္လုံးတည္းပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ေတာ္ေတာ္ေလး နားမလည္နိုင္ေအာင္ ရွဳပ္ေထြးစရာေကာင္းလွ၏။ ေရႊလိုသဲ့သဲ့ျပီး ရွဳပ္ေထြလွသည့္ဘဝထဲက အႏွစ္ကို က်င္ယူတတ္မွ ေတာ္ကာၾက၏။ မုတ္ေကာင္၏ အသားနုေပၚ တျဖည္းျဖည္းသဲမွဳန္ေလးေတြက်ရာမွ အဖိုးတန္ ပုလဲအျဖစ္သို႔ ေရာက္ရသကဲ့သို႔ အခ်စ္ႏွင့္ယွဥ္တြဲေနၾကေသာ ပုဂၢိဳလ္တို႔သည္ ဘဝထဲမွ တေျဖးေျဖး ဘဝ၏ အႏွစ္သာရကို ထုတ္ယူၾကကာ ဒုကၡခပ္သိမ္းျငိမ္းၾကကုန္၏။ ပုထုဇဥ္တို႔၏ အခ်စ္သံသရာ ဘဝသံသရာကား ကမ္းမျမင္ လမ္းမျမင္ ရွည္လ်ားလွ၏။ ခရီးကရွည္ စာရိတၱက ခပ္သိုးသိုး အေဖာ္ကလည္း ခပ္ဆိုးဆိုးႏွင့္ ၾကံဳရတတ္ေသး၏။ အမ်ိဳးအမ်ိဳး ကာမဂုဏ္အဖ်က္အေမွာင့္ေတြေၾကာင့္ အပါယ္ဘံုအခါခါ ေရာက္ခဲ့ၾကသည္လည္း မနည္းလွေတာ့။ သို႔ေသာ္ တရားသံေဝ ရၾကေလေတာ့ ခ်စ္သူစိမ္း၍ အခ်စ္ဇာတ္သိမ္း ဒုကၡျငိမ္းကာ သံသရာတစ္ေထာက္ ရပ္နားနိုင္ၾကေသာသူမ်ားလည္းရွိပါေသးသည္။
ထိုသူတို႔တြင္ ဓမၼဒိႏၷာ သူေဌးကေတာ္ေလးလည္း ခ်စ္သူစိမ္း၍ ဒုကၡျငိမ္းခဲ့ရဘူး၏။ အခ်ိန္ကား ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကာေညာင္းခဲ့ေလျပီ။ ျမတ္ဗုဒၶ ဘုရားျဖစ္ျပီး ဒုတိယဝါေလာက္မွာပင္ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ေသာ ဇာတ္လမ္းေလးပင္ျဖစ္၏။ ရာဇျဂိဳဟ္ျမိဳ႕သား သူေဌးသား ဝိသာခ လုလင္ႏွင့္ သူေဌးသမီး ဓမၼဒိႏၷာတို႔ ေရႊလက္တြဲကာ ထိမ္းျမားလက္ထပ္ခဲ့ၾက၏။ ထိုကဲ့သို႔ထိမ္းျမားလက္ထပ္ျခင္းကို ဝိသာခ သူေဌးသားအဖို႔ လြတ္လပ္ျခင္းေတြစေတးျပီး ဓမၼဒိႏၷာအတြက္ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေတြ စေတးရသည္ ဟု မယူဆခဲ့ေပ။ ႏွစ္ဦးသား လြတ္လပ္ျခင္းေတြ ရင္မွာပိုက္ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေတြ တေပြ႔တပိုက္ႏွင့္ ေသတပန္သက္တဆံုး ရိုးေျမက် ေပါင္းသင္းဖို႔ လက္ထပ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။
သို႔ေသာ္ဘဝမွာ မထင္မွတ္တာ ေမွ်ာ္လင့္မထားတာေလးမ်ား ၾကံဳလာေသာအခါ မူလရည္မွန္းခ်က္ အိပ္မက္ေလးမ်ားလည္း မွဳန္ဝါးဝါးျဖစ္လာတတ္၏။ သူေဌးသားေလး ဝိသာခသည္ ျမတ္ဗုဒၶ ပထမဆံုးအၾကိမ္ ရာဇျဂိဳဟ္ျမိဳ႕သို႔ ၾကြလာေသာအခါ တရားဓမၼနာၾကားရ၍ ရာဇျဂိဳဟ္ျပည့္ရွင္ ဘုရင္ ဗိဗၺိသာရမင္းၾကီးႏွင့္အတူ ပရိတ္သတ္ေပါင္း ၁၂၉၀ ေသာတာပန္ျဖစ္ၾကသည္ထဲတြင္ သူေဌးသားေလး ဝိသာခသည္လည္း တစ္ေယာက္အပါဝင္ပင္ျဖစ္သည္။ ေသာတာပန္သူေဌးသားေလး ဝိသာခသည္ ေသာတာပန္ျဖစ္ေသာ္လည္း ကာမဂုဏ္အာရုံကို လံုးဝ မပယ္သတ္နိုင္ေသးေသာေၾကာင့္ သူေဌးသမီး ဓမၼဒိႏၷာႏွင့္ မိသားစုဘဝကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ဆက္လက္ျမဲ။ ကဗ်ာနူနု စာနုနု ခ်စ္သူ႔ရင္ခုံသံ ေစာင္းသံတမွ် နားလွ်ံဆဲ။ အယုအယပိုပို သမုဒယခ်ိဳခ်ိဳ ခပ္ဖြဖြစကားသံေလးမ်ား သူႏွစ္ကိုယ္ၾကားမွာ ၾကားရဆဲ။ တရစ္ရစ္တိုး တိုးတဲ့ေႏြေခြလို ခံစားရစ္ပတ္ဆဲ။
ထိုသို႔ေသာ တူႏွစ္ကုိယ္ ခ်စ္ရည္လူးေပ်ာ္ရႊင္ျမူးစဥ္ကာလ ျမတ္ဗုဒၶသည္ ဝါးေတာရိပ္မြန္ ေဝဠဳဝန္ေက်ာင္းမွာ သီတင္းသံုးစဥ္ ဝိသာခသူေဌးသားေလး တရားနာၾကားရျပန္ေတာ့ အနာဂါမ္ အရိယာ ျဖစ္သြားခဲ့ေလျပီ။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ အနာဂါမ္ ဝိသာခသူေဌးေလးသည္ ခ်စ္ဇနီးဓမၼဒိႏၷာကို - ကၽြန္းကုရု ေဇယ်ာမွာ၊ ပေဒသာ နန္းပင္ျမင့္ဖြား၊ ေရႊကသစ္ ရိပ္ၾကာမွာ၊ နတ္မိမယ္တစ္ပါး ဟု မျမင္ေတာ့ေပ။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ အနာဂါမ္တို႔မည္သည္ ကာမဂုဏ္ အာရုံမွန္သမွ် ကင္းစင္ပခဲ့ေလေသာေၾကာင့္တည္း။
ပုထုဇဥ္ဘဝျဖစ္ေနရွာေသာ ဓမၼဒိႏၷာအဖို႔ တခ်ိန္က သူမ၏ေနမင္းၾကီးသဖြယ္ျဖစ္သည့္ ခ်စ္သူေမာင္ ဝိသာခသူေဌးသား အနာဂါမ္ျဖစ္ျဖစ္သြားေလေတာ့ သူမအဖို႔ ေနပူေလာင္ကၽြမ္း အသဲကၽြမ္းရကိန္းႏွင့္ ၾကံဳရွာေလျပီ။ ေနမင္းၾကီး ဝင္သြားျပန္ေတာ့ အမွတ္တရပြင့္ဖတ္မ်ား တလႊားလႊားေျခြခ်ခဲ့ဘူးသည့္ အိမ္ဦးအရွင္ ေနမင္းၾကီးကိုအၾကာင္းျပဳ၍ တမ္းတ လြမ္းရ ငိုေၾကြးၾကေပလိမ့္ဦးေေတာ့မည္။ အနာဂါမ္အဆင့္ႏွင့္ ပုထုဇဥ္အဆင့္ အလြန္တရာကြာလြန္းေသာေၾကာင့္ ဝိသာခႏွင့္ ဓမၼဒိႏၷာတို႔ အသြင္မတူ အိမ္သူမျဖစ္ ဆိုသလို ေရွးယခင္ကအတိုင္း ေပ်ာ္တျပံဳးျပံဳးေမာ္မဆံုးေအာင္ အတူတကြ ေရွ႕ဆက္လက္တြဲဖို႔ခက္ခဲလာေပေတာ့မည္။
ဝိသာခသူေဌးသားေလး အနာဂါမ္အရိယာမျဖစ္ခင္က သူ-အေဝးအနီးခရီးမွျပန္လာသည့္အခါတိုင္း ခ်စ္ဇနီးတို႔ထုံးစံအတိုင္း ဓမၼဒိႏၷာသည္ ျခေသၤ့ခံေလသာျပဴတင္းမွ ေစာင့္ေမွ်ာ္လွ်က၊္ ေရာက္လာသည့္အခါ ခ်စ္စဖြယ္ရာတီတီတာတာ စကားမ်ားေျပာလွ်က္ အျပံဳးေလးမ်ားျဖင့္ ခရီးဦးၾကိဳဆိုျမဲ။ ႏွစ္ကိုယ္တူ ေလွကားထိပ္မွာ လက္ကိုဆန္႔တန္း ေပြ႕ဖက္လွ်က္ ႏွတ္ဆက္ျမဲ။ ဦးဦးဖ်ားဖ်ား အစားအစာမ်ား ေကၽြးျမဲ။ ေယာက်ာၤးၾကိဳက္ေတာ့ စိုက္စိုက္လာ၊ မိန္းမၾကိဳက္ေတာ့ ေမွ်ာ္လိုက္္တာ ဆိုသလို မိမိ၏အိမ္သို႔စိုက္စိုက္ျပန္လာေသာ ခ်စ္သူေမာင္ အျပန္လာကိုပင္ သစ္ကုလားအုပ္ပမာ ဓမၼဒိႏၷာ လည္တဆန္႔ဆန္႔အျမဲတန္းေစာင့္ေမွ်ာ္ရစျမဲ။
ဝိသာခသူေဌးသားေလး အနာဂါမ္အရိယာစခန္း တက္လွမ္းျပီး ေဝဠဳဝန္ေက်ာင္းေတာ္မွ ေနအိမ္သို႔ျပန္လာခဲ့သည့္အခ်ိန္မွစ၍ ေရွးယခင္ႏွင့္ လုံးဝမတူေတာ့၊ ေယာဂီ ရဟန္းတစ္ပါးကဲ့သို႔ပင္ ပိုမိုျပီးဣေျႏၵတည္ျငိမ္လာေတာ့၏။ အိမ္ေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း ယခင္ကလို ခ်စ္ဇနီးအား အျပံဳးႏွင့္ပင္ ႏွတ္မဆက္ေတာ့။ တစ္ေယာက္တည္း စားျပီး ညခ်မ္းအခါ က်က္သေရအခန္းမွာ ဓမၼဒိႏၷာႏွင့္ အတူမအိပ္ေတာ့ဘဲ သီးျခားေညာင္ေစာင္းခင္းကာ အျခားတိုက္ခန္းတခန္းမွာ အိပ္ေလေတာ့၏။ ထိုကဲ့သို႔ေသာ ခ်စ္သူေမာင္ ျပဳမူဆက္ဆံလာသည္ကို ပထမေတာ့ ဓမၼဒိႏၷာ နည္းနည္းအံ့ၾသျဖစ္မိ၏။ ေန႔စဥ္ ထိုကဲ့သို႔ျဖစ္လာေတာ့ ဓမၼဒိႏၷာက သူ႔အခ်စ္ကို အမ်ိဳးမ်ိဳးစမ္းသပ္ၾကည့္၏။ ေရႊကို ဖေယာင္းႏွင့္ စမ္းသပ္လို႔ရ၏။ ဖေယာင္းကို မီးႏွင့္စမ္းသပ္လို႔ရစေကာင္း၏။ သို႔ေသာ္ ဒီတၾကိမ္ေတာ့ ဓမၼဒိႏၷာသည္ ခ်စ္သူေမာင္ အနာဂါမ္ ဝိသာခသူေဌး၏ အခ်စ္ကို ဘာနဲ႔မွ စမ္းသပ္လို႔မရေတာ့။ သူမ စမ္းသပ္သည့္အရာတိုင္း ေပမမီ ကိုက္မပီျဖစ္လာေတာ့၏။ ဓမၼဒိႏၷာအဖို႔ ခ်စ္ျခင္းတရားကို စမ္းသပ္ရ ဆန္းစစ္ရခက္ရွာေလေတာ့သည္။
တစ္ခ်ိန္က ခ်စ္ျခင္းေမတၱာအၾကင္နာေတြ၊ ဂရုစိုက္ယုယမွဳေတြ၊ ျပံဳးေပ်ာ္စရာေတြ၊ ႏွလုံးသားပုံရိပ္လႊာေတြ၊ မျမင္နိုင္သည့္ ခိုင္ခံ့လွပါတယ္ဆိုသည့္ သံေယာဇဥ္ေတြ၊ ကမၻာဆံုးတိုင္ မမုန္းနိုင္ မေမ့နိုင္ သတိရမယ္ဆိုသည့္ စကားေတြကေတာ့ ဓမၼဒိႏၷာအဖို႔ ၾကယ္ေတြေၾကြသည့္ညပမာ တေျဖးေျဖးေဝးကြာသလို ခံစားရရွာေလေတာ့၏။ ဟိုယခင္ကလို ေလေျပေလညွင္းေလး တရြရြေသြးခ်ိန္မွာ ခ်စ္သူေမာင္ ဝိသာခထံမွ အခ်စ္ဝတ္ရည္မ်ား ေဆာင္က်ဥ္းမလာေတာ့ေပ။ ညခ်မ္းကာလ နုသက္တိုးဖြလွသည့္ ေျခသံေလမ်ားလည္း မၾကားရေတာ့။ ခ်စ္ျခင္းတရားက ဓမၼဒိႏၷာအတြက္ တူႏွစ္ကိုယ္ကတၱားျခားေစခဲ့သည္။ သူမဘဝမွာ ခ်စ္သူေမာင္ထံမွ ဘာတစ္ခုမွ တုန္႔ျပန္မွဳ မရေတာ့ေလေတာ့ ေရႊနားေတာ္သြင္း ဧခ်င္းေတြလည္း နားဝင္မခ်ိဳေတာ့ေပ။
ဓမၼဒိႏၷာသည္ ခံစားခ်က္ေတြ တပိုးတနင့္ျဖင့္ ခ်စ္သူေမာင္ထံခ်ဥ္းကပ္ျပီး ရွိခိုးဦးခ်ကာ ေမးရွာေလေတာ့သည္။ အရွင့္သား ကၽြန္မမွတစ္ပါး ျပင္ပ အျခားအမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ေယာက္ကိုမ်ား ေမွ်ာ္လင့္ေတာင့္တေနပါသလား၊ အရွင့္သားႏွင့္ ကၽြန္မအၾကား တစ္ေယာက္ေယာက္ကမ်ား ေသြးထိုးထားလို႔ပါလား၊ သို႔တည္းမဟုတ္ ကၽြန္မမွာ တစ္စံုတစ္ရာ အျပစ္ရွိပါသလား ဟု ေသာကပရိေဒဝ မ်က္ရည္ျဖိဳင္ျဖိဳင္က်လွ်က္ ေမးေလသည္။ အင္း ခက္ေတာ့တာဘဲ၊ အကယ္၍ အျဖစ္မွန္ကို ေျပာမျပလွ်င္ ဓမၼဒိႏၷာ ေရႊရင္ႏွစ္ျခမ္း ဖ်န္းဖ်န္းကြဲကာ ေသပြဲဝင္ရွာရေတာ့မွာဘဲ ဟု အနာဂါမ္ လင္ေတာ္ေမာင္ ဝိသာခ က သိေလသည္။ တဖက္ကလည္း ေလာကုတၱရာတရားကို ထုတ္ေဖာ္ေျပာဖို႔ သိပ္ကို ဝန္ေလးလွေပ၏။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဝိသာခသည္ ဓမၼဒိႏၷာ ရင္ကြဲနာက် ေသမည္ကို စိုးရိမ္ေသာေၾကာင့္ အမွန္အတိုင္း ဖြင့္ဟေျပာျပေလေတာ့၏။
ႏွမ ဓမၼဒိႏၷာ ငါသည္ ျမတ္ဗုဒၶထံေတာ္မွ တရားနာခဲ့ရေသာေၾကာင့္ (အနာဂါမ္အဆင့္) ေလာကုတၱရာတရားထူးရခဲ့သည္။ ထိုကဲ့သို႔ တရားထူးရသူတို႔မည္သည္ ကာမဂုဏ္ႏွင့္ဆက္စပ္သည့္ ေလာကီအျပဳအမူမ်ား ျပဳလုပ္ဖို႔ မသင့္ေတာ္ေတာ့ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ႏွမ ဓမၼဒိႏၷာ မင္းဖက္က ပိုင္ဆိုင္သည့္ ကုေဋ ၄၀ ေသာ ပစၥည္းမ်ား ႏွင့္ ငါ့ဖက္က ပိုင္ဆိုင္ခဲ့သည့္ ကုေဋ ၄၀ ေသာ ေရႊေငြရတနာ ပစၥည္းမ်ားဥစၥာ စုစုေပါင္း ကုေဋ ၈၀ ကို မင္းဘဲ အပိုင္ယူကာ စီမံခန္႔ခြဲပါေတာ့။ ငါသည္ မင္းကို အမိအရာမွာျဖစ္ေစ ညီမေလးအရာမွာ ျဖစ္ေစ ထားကာေနပါ့မယ၊္ ငါသည္ မင္းေကၽြးသည့္ ထမင္းေလးျဖင့္ အသက္ဆက္ရုံ ေနပါမယ္ ဟု ေျပာျပေလ၏။ အကယ္၍မ်ား မိဘအိမ္သို႔ ျပန္လိုက ျပန္ပါေနာ္။ သို႔တည္းမဟုတ္ ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳလိုပါကလည္း ငါခြင့္ျပဳပါတယ္ဟု ထပ္ဆင့္ေျပာျပေလ၏။
ဒီတစ္ၾကိမ္မွာ ခ်စ္သူေမာင္ ဝိသာခ၏ စကားတို႔သည္ မယံုနိုင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ရသည့္အတြက္ ဓမၼဒိႏၷာကလည္း ပါရမီရွင္ပီပီ စဥ္းစားမိေလေတာ့၏။ ငါ့အရွင္သခင္၏ စကားတို႔သည္ ေရွးယခင္ကႏွင့္မတူ၊ သာမန္ အမ်ိဳးသားသည္ ဤကဲ့သို႔ေသာ စကားမ်ိဳး ေျပာရိုးထံုးစံမရွိ၊ တကယ္စင္စစ္ ငါ့အရွင္သခင္ ေလာကုတၱရာတရားထူး ရေလျပီဟု ယံုၾကည္သြားေသာေၾကာင့္ ဓမၼဒိႏၷာသည္ ခ်စ္သူေမာင္ ဝိသာခ ကို ေမးေလ၏။ အရွင္သခင္ ရရွိသည့္ တရားထူးမ်ိဳးက ေယာက်ာၤးေတြသာ ရရိုးထံုးစံ ရွိပါသေလာ၊ သို႔တည္းမဟုတ္ အမ်ိဳးသမီးေတြလည္း ထိုကဲ့သို႔ေသာ တရားမ်ိဳး ရနိုင္ပါသေလာ ဟု ေမးေသာအခါ အမ်ိဳးသမီးမ်ားလည္း ရနိုင္ေၾကာင္းကို ဝိသာခ က ျပန္လည္ရွင္းျပေလ၏။
ခ်စ္သူေမာင္ ဝိသာခ၏ စကားအဆံုး၌ ဓမၼဒိႏၷာသည္ ဘိကၡဳနီ(ရဟန္းအမ်ိဳးသမီး) အျဖစ္ သာသနေဘာင္ဝင္ေရာင္ဖို႔ ခ်စ္သူေမာင္ဝိသာခထံ ခြင့္ပန္ေလသည္။ ဝိသာခလည္း ဘုရင္ဗိမၺိသာမင္းၾကီးထံ ထပ္ဆင့္ေလွ်ာက္ထားးျပီး ဘုရင္မင္းတရားက အေမႊးနံ႔သာျဖင့္ ဓမၼဒိႏၷာအား ထံုမႊမ္းေစလွ်က္ အေျခြရံပရိတ္သတ္မ်ားစြာ ျခံရံေစကာ ဘိကၡဳနီမမ်ား ေက်ာင္းေတာ္သို႔ ဘိကၡဳနီဝတ္ဖို႔ခြင့္ ပို႔ေဆာင္ေစေတာ္မူသည္။ ဘိကၡဳနီ ဓမၼဒိႏၷာသည္ ေဆြၾကီးမ်ိဳးၾကီး သူေဌးသမီးဘဝမွ ဘိကၡဳနီျဖစ္လာသည့္အတြက္ သူမေနသည့္ ကမၼဌာန္းေက်ာင္းသို႔ ဧည့္သည္ျပတ္သည္မရွိ။ တရားဓမၼမ်ား ေကာင္းစြာ အားထုတ္လို႔ မရနိုင္ျဖစ္ေလ၏။ ထိုသို႔ျဖစ္ေသာအခါ ဘိကၡဳနီဓမၼဒိႏၷာသည္ လူသူကင္း၍ ဆိတ္ျငိမ္ရာ အရပ္၌ တစ္ပါးတည္း တရားအားထုတ္ေတာ္မူေသာအခါမွသာလွ်င္ အာသေဝါကင္းကြာ ရဟႏၱာေထရီမၾကီး ျဖစ္သြားေလေတာ့သည္။။
အမွန္စစ္စ္ ဓမၼဒိႏၷာသည္ ေခသူေတာ့မဟုတ္ပါ။ သမိုင္းဝင္ ဘိကၡဳနီမ တစ္ပါးပင္ျဖစ္ပါည္။ သူမသည္ အတိတ္ဘဝ ကမၻာတစ္သိန္းထက္က ပြင့္ေတာ္မူေသာ ပဒုမုတၱရဘုရားရွင္၏ အဂၢသာဝက တစ္ပါးျဖစ္ေတာ္မူေသာ ရဟႏၱာအရွင္ျမတ္ သုဇာတ မေထရ္ထံတြင္ အလွဴဒါနမ်ား အၾကီးအက်ယ္ျပဳလုပ္လွ်က္ အရဟတၱမဂ္ အရဟတၱဖိုလ္ ရရွိရန္ဆုပန္ခဲ့ဖူးေလ၏။ ထို႔အျပင္ ဓမၼဒိႏၷာသည္ ကႆပဘုရားရွင္၏ လက္ထက္ေတာ္အခါကလည္း ကာသိတိုင္း ကိကီမင္းၾကီး၏ သမီးေတာ္ အပ်ိဳေဖာ္ ခုနစ္ဦးတြင္လည္း တစ္ဦး အပါဝင္ျဖစ္ခဲ့ေလသည္။ ထိုညီအမ ခုနစ္ေဖာ္ကား (၁) သမဏီ၊ (၂) သမဏဂုတၱာ၊ (၃) ဘိကၡဳနီ၊ (၄) ဘိကၡဳဒါယိကာ၊ (၅) ဓမၼာ၊ (၆) သုဓမၼာ၊ (၇) သံဃဒါယိကာ(သံဃဒါယီ) ဟူေသာ ညီအစ္မ ခုနစ္ေဖာ္တို႔ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုညီအစ္မ ခုနစ္ေဖာ္တို႔သည္ အိမ္ေထာင္မျပဳဘဲ အပ်ိဳစင္ဘဝျဖင့္ ေနကာ ေကာမာရိျဗဟၼစရိယ အက်င့္ကို တစ္သက္လံုး ျဖင့္က်င့္၍ လည္းေကာင္း ဘုရားရွင္ႏွင့္ ဘုရားရွင္၏ တပည့္ရဟန္းေတာ္မ်ားအား တစ္သက္လံုး ျပဳစုလုပ္ေကၽြးၾကကုန္လွ်က္လည္းေကာင္း မဂ္ဖိုလ္နိဗၺာန္ရရန္ဆုပန္ခဲ့ၾကေလသည္။
ကိကီမင္းၾကီး၏ သမီးေတာ္ခုနစ္ေယာက္တို႔တြင္ ဤေဂါတမ ဘုရားရွင္လက္ထက္ေတာ္အခါ၌ သမဏီ ကား ေခမာေထရီ၊ သမဏဂုတၱာ ကား ဥပၸလဝဏၰာေထရီ၊ ဘိကၡဳနီကား ပဋာစာရာေထရီ၊ ဘိကၡဳဒါယိကာ ကား ကု႑လေကသီေထရီ၊ ဓမၼာ ကား ကိသာေဂါတမီေထရီ၊ သုဓမၼာ ကား ဓမၼဒိႏၷာေထရီ၊ အငယ္ဆံုး သံဃဒါယီ ကား ဝိသာခါ ပုဗၺာရံုေက်ာင္းအမၾကီး ျဖစ္လာၾကေလကုန္သည္။ ထို ညီအမခုနစ္ေဖာ္လံုး ေဂါတမဘုရားရွင္ လက္ထက္ေတာ္၌ ဧတဒဂ္ရာထူး ဌာနႏၱရ အသီးသီး ရရွိခဲ့ၾကေလသည္။ ထိုေထရီ ခုနစ္ပါးတို႔တြင္ ဓမၼဒိႏၷာကား ဘိကၡဳနီမ အားလံုးတြင္ တရားေဟာ အေကာင္းဆံုး ဓမၼကထိက ဧတဒဂ္ကို စူဠေဝဒလႅသုတ္ကို ယခင္က ခ်စ္သူေမာင္ အနာဂါမ္သူေဌးသား ဝိသာခအား ေဟာၾကားျပီးသည့္အဆံုး၌ ျမတ္ဗုဒၶက ေပးအပ္ေတာ္မူခဲ့သည္။
အမွန္စင္စစ္ စူဠေဝဒလႅသုတ္ကို ရွင္မ ဓမၼဒိႏၷာေထရီသည္ ရဟႏၱာျဖစ္ျပီးေနာက္ တစ္ခ်ိန္က သူ၏လင္ေတာ္ေမာင္ ခ်စ္သူ အနာဂါမ္တည္သြားသည့္ ဝိသာခ သူေဌးက ေမးသည့္ ပုစၦာမ်ားကို ေျဖရွင္းေဟာၾကားေသာ သုတ္ျဖစ္သည္။ ဝိသာခ သည္ ေသာတာပန္ သကဒါဂါမ္ အနာဂါမ္ အဆင့္ႏွင့္ ဆိုင္ေသာ အေမးပုစၦာမ်ားကို ဦးစြာေမးေလသည္။ ထိုေမးေမးသမွ် ေအာက္မဂ္ေအာက္ဖိုလ္ သုံးပါးႏွင့္ဆိုင္သည့္ အေမးပုစၦာမ်ားကို ဓမၼဒိႏၷာေထရီက ရွင္းလင္းျပတ္သြားစြာ ေျဖၾကားေလသည္။ တဆင့္တက္ျပီး ဝိသာခ က ဓမၼဒိႏၷာအား အရဟတၱမဂ္ အရဟတၱဖိုလ္ အဆင့္ဆိုင္ရာ ေမးခြန္းကို ေမးေသာအခါ ဓမၼဒိႏၷာက သိေတာ္မူလိုက္သည္။ ဝိသာခသည္ အနာဂါမ္အဆင့္သာျဖစ္ေသးပါလွ်က္ အသင္ဟာ အဆင့္ေက်ာ္ျပီး ေမးသည္။ ဤအနာဂါမ္အဆင့္တန္းဆိုင္ရာ ေမးခြန္းေလာက္ပင္ ရပ္ထားပါေလာ့ဟု ေျပာေလေတာ့၏။ ဝိသာခသည္ ရဟႏၱာအဆင့္ဆိုင္ရာ ပုစၦာမ်ားကို ေမးေသာ္လည္း ဓမၼဒိႏၷာက ေျဖၾကားေသာအခါ သူ-ဥာဏ္လိုက္မမွီေတာ့ေပ။ ထိုအေျဖကို ျမတ္ဗုဒၶအား ဆက္လက္ ေမးပါရန္ ဓမၼဒိႏၷာက ဝိသာခ အား ဆက္လက္ေျပာၾကားေလသည္။
ဝိသာခသည္ ျမတ္ဗုဒၶအား ထိုအေၾကာင္းကို ေမးေလွ်ာက္ေသာအခါ အကယ္၍ ငါဘုရားရွင္ ေျဖဆို ေဟာၾကားလွ်င္လည္း ဓမၼဒိႏၷာေျဖဆို ေဟာၾကားသကဲ့သို႔ပင္ ေျဖဆိုေဟာၾကားမည္ဟု မိန္႔ေတာ္မူသည္။ ျမတ္ဗုဒၶက ဓမၼဒိႏၷာဟာ အလြန္ပညာရွိပါေပတယ္ ဟု ခ်ီးၾကဴးေတာ္မူျပီး ဓမၼကထိက ဧတဒဂ္ဘြဲ႕ထူးကို ခ်ီးျမွင့္ေတာ္မူခဲ့ေလသည္။ ဤစူဠေဝဒလႅသုတ္သည္ ဘိကၡဳနီ ဓမၼဒိႏၷာေဟာၾကားေသာ သုတ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သာဝကဘာသိတသုတ္(ျမတ္ဗုဒၶ၏တပည့္ ေဟာၾကားသည့္ သုတ္ေတာ္) ဟု မမွတ္ယူသင့္ေပ။ ဇိနဘာသိတ ဗုဒၶဘာသိတ(ဘုရားေဟာ) သုတ္ေတာ္ဟူ၍ပင္ မွတ္ယူရေပမည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ဘုရင္မင္းျမတ္သည္ သူကိုယ္တိုင္မေရးသားဘဲ မင္းတံဆိပ္ခတ္ႏွိပ္လွ်က္ ထုတ္ျပန္သည့္အမိန္႔ဟူသမွ်ကို မင္းမိန္႔ဟု ေခၚဆိုရသကဲ့သို႔ ျမတ္ဗုဒၶကိုယ္ေတာ္တိုင္ သဗၺညုတဥာဏ္ေတာ္ျဖင့္တိုက္ဆိုင္ျပီး ငါဘုရားေဟာလွ်င္လည္း ဤဓမၼဒိႏၷာ ေဟာသည့္အတိုင္းပင္ျဖစ္မည္ဟု အတည္ျပဳေထာက္ခံေတာ္မူခဲ့ေသာေၾကာင့္ ဇိနဘာသိတ ဗုဒၶဘာသိတ သုတ္ဟူ၍ပင္ မွတ္ယူရေပမည္။
အရင္းစစ္ေတာ့ အမိေျမက ဆိုသကဲ့သို႔ အရင္းစစ္ေတာ့ ဓမၼဒိႏၷာသည္ ခ်စ္သူစိမ္း၍ သာသနေဘာင္ဝင္ေရာက္ကာ ရဟႏၱာျဖစ္သြားေသာေၾကာင့္ ခ်စ္ဒုကၡအားလံုး ျငိမ္းရျခင္းျဖစ္၏။ တစ္ခ်ိန္ကေတာ့ ဓမၼဒိႏၷာသည္ သူ႔ခ်စ္သူ ဝိသာခသူေဌးသားႏွင့္ လက္တြဲခြင့္ရဖို႔ စိတ္ရွည္ရွည္ႏွင့္ ေစာင့္စားခဲ့ရေပလိမ့္မည္။ ေခာတ္စကားႏွင့္ဆိုရင္ အခ်စ္ေတြ ရဖို႔ အမုန္းေတြေပးဆပ္ခဲ့ရေပမည္။ အေကာင္းေတြရဖို႔ အဆိုးေတြႏွင့္ရင္ဆိုင္ခဲ့ရေပမည္။ အလင္းေရာင္ေတြရဖို႔ အေမွာင္ညေတြ ျဖတ္သန္းခဲ့ရေပလိမ့္မည္။ ယခုေတာ့ ဓမၼဒိႏၷာအဖို႔ ခ်စ္သူစိမ္းရက္လို႔ က်န္ရစ္တဲ့ ခါးသည္းလွပါတယ္ဆိုတဲ့ အခ်စ္ေဝဒနာ သူမမွာ မရွိေတာ့ေပ။
လက္ျပႏွတ္ဆက္၊ မင္းျပန္ရက္၍
အေဆြးငါ့မွာ က်န္ရစ္တယ္။
က်န္ရစ္သာငါ လြမ္းေဆြးကာစဥ္၊
မင္းလည္းလမ္းမွာ ဝမ္းနည္းစြာျဖင့္၊
ငိုေနလိမ့္မည္ ငါေလထင္၏။
ေအာ္…ေဆြးတသက္သက္
ငါ့အိပ္မက္က စိတ္လက္ရင္တံု
ခ်စ္သူဘုံမွာ
ျပန္ဆံုဦးစို႔ မင္းႏွင့္ငါ။။
ဟူေသာ ခ်စ္သူဘံုကို ျပန္လည္ ဆံုေတြ႔ရန္ ရွင္မ ဓမၼဒိႏၷာအဖို႔ အိပ္မက္ျဖင့္ပင္ ေမွ်ာ္လင့္မွဳ မရွိေတာ့ေပ။ အတိတ္ အနာဂတ္ ပစၥဳပၸန္ ကာလသုံးပါးလံုး အခ်စ္ႏွင့္ပတ္သက္သည့္ ပူပင္ေၾကာင့္ၾကမွဳမ်ိဳး မရွိေတာ့။ အလြန္ျငိမ္းခ်မ္းေလစြ။
ရွင္မ ဓမၼဒိႏၷာသည္ ျမတ္ဗုဒၶေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့သည့္
အခ်စ္ေၾကာင့္ ပူေဆြးေသာက ေရာက္ရ၏။ အခ်စ္ေၾကာင့္ ေဘးဒုကၡျဖစ္ရ၏။ အခ်စ္မွ လြတ္ေျမာက္ေသာ သူအား စိုးရမ္ေသာက ေဘးဘယ ဘယ္ေသာအခါမွ မရွိ။ ဟူေသာ ေဒသနာကို ျပန္လည္ၾကားေယာင္ရင္း ရွိေလေတာ့သည္။
မွတ္ခ်က္။ ဓမၼဒိႏၷာေထရီ ဝိသာခအား ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့သည္ စူဠေဝဒလႅသုတ္မူရင္း ပါဠိေတာ္ျဖစ္ေစ၊ ဆဌသဂၤါယနာမူ ျမန္မာျပန္ျဖစ္ေစ ဆက္လက္ဖတ္ရွဳ႕ၾကပါကုန္။
ေမတၱာျဖင့္
ေမ့သားလွ-ဇလဂၢ
၂၀-၁၁-၂၀၁၁
http:www.maytharhla.blogspot.com မွကူးယူေဖာ္ျပလုိက္ပါသည္။
စာဖတ္သူအားလုံးကုိယ္စိတ္ႏွစ္ပါး က်န္းမာခ်မ္းသာၾကပါေစ။
အရွင္ဝိမလဝံသ(နာလႏၵာတကၠသုိလ္ အိႏၵိယနုိင္ငံ)
ေလာက၌ သူေတာ္ေကာင္း-သူယုတ္မာ ဟု ႏွစ္မ်ိဳးရွိ၏။
* သူေတာ္ေကာင္းကို ေပါင္းသင္းသူသည္ စံပယ္ပန္းထုပ္ေသာ ဖက္ရြက္ႏွင့္တူ၏။
* သူယုတ္မာကို ေပါင္းသင္းသူသည္ ငါးပုပ္ထုပ္ေသာ သမန္းျမက္ႏွင့္တူ၏။
* ပစၥဳပၸန္ တမလြန္ ဘ၀ေကာင္းက်ိဳး လိုလားသူတို႔သည္ စံပယ္ပန္းထုပ္ေသာ ဖက္ရြက္ကဲ့သို႔ ရနံ႔ေကာင္းေအာင္ သူေတာ္ေကာင္းကို ေပါင္းသင္းၾကရမည္။
ဘဒၵႏၲ ရာဇိႏၵ မဟာေထရ္
စစ္ကို္င္းတိုင္း၊ ကေလးျမိဳ႔၊ ေတာင္ဖီလာ တိပိဋကေတာရ
မဟာ၀ိသုဒၶါရံု စာသင္တိုက္၊ ပဓာနနာယကဆရာေတာ္
* သူေတာ္ေကာင္းကို ေပါင္းသင္းသူသည္ စံပယ္ပန္းထုပ္ေသာ ဖက္ရြက္ႏွင့္တူ၏။
* သူယုတ္မာကို ေပါင္းသင္းသူသည္ ငါးပုပ္ထုပ္ေသာ သမန္းျမက္ႏွင့္တူ၏။
* ပစၥဳပၸန္ တမလြန္ ဘ၀ေကာင္းက်ိဳး လိုလားသူတို႔သည္ စံပယ္ပန္းထုပ္ေသာ ဖက္ရြက္ကဲ့သို႔ ရနံ႔ေကာင္းေအာင္ သူေတာ္ေကာင္းကို ေပါင္းသင္းၾကရမည္။
ဘဒၵႏၲ ရာဇိႏၵ မဟာေထရ္
စစ္ကို္င္းတိုင္း၊ ကေလးျမိဳ႔၊ ေတာင္ဖီလာ တိပိဋကေတာရ
မဟာ၀ိသုဒၶါရံု စာသင္တိုက္၊ ပဓာနနာယကဆရာေတာ္
* ကုသိုလ္တရားျဖစ္ေအာင္ အားထုတ္ရာတြင္ ခႏၲီအေရးႀကီးတယ္။
* ပါရမီေျမာက္ သည္းခံမႈ မရွိရင္ ဒါနလည္း မျပဳႏိုင္ဘူး။
သီလလည္း မေစာင့္ထိန္းႏိုင္ဘူး။
ဘာ၀နာကမၼ႒ာန္း စီးျဖန္းပြားမ်ားမႈလည္း အထမေျမာက္ႏိုင္ဘူး။
* ဒါေၾကာင့္ အေကာင္းအဆိုး အေၾကာင္းအက်ိဳးကို သိတဲ့ပညာ၊ အခက္အခဲေတြကို ၾကံ႔ၾကံ႔ခံႏိုင္တဲ့ ၀ီရိယေတြ ျခံရံျပီး ကုသိုလ္ျဖစ္ေအာင္ သည္းခံအားထုတ္ျပဳလုပ္ရမယ္။
ဘဒၵႏၲ ၾသဒါတသီရိ ဘိ၀ံသ မဟာေထရ္
မႏၲေလးတိုင္း မဟာေအာင္ေျမ သံလ်က္ေမာ္ အေရွ႔ရပ္ကြက္ အေ၀ရာရာမ ရန္ကင္းေက်ာင္းတိုက္
ပဓာနနာယကဆရေတာ္
* ပါရမီေျမာက္ သည္းခံမႈ မရွိရင္ ဒါနလည္း မျပဳႏိုင္ဘူး။
သီလလည္း မေစာင့္ထိန္းႏိုင္ဘူး။
ဘာ၀နာကမၼ႒ာန္း စီးျဖန္းပြားမ်ားမႈလည္း အထမေျမာက္ႏိုင္ဘူး။
* ဒါေၾကာင့္ အေကာင္းအဆိုး အေၾကာင္းအက်ိဳးကို သိတဲ့ပညာ၊ အခက္အခဲေတြကို ၾကံ႔ၾကံ႔ခံႏိုင္တဲ့ ၀ီရိယေတြ ျခံရံျပီး ကုသိုလ္ျဖစ္ေအာင္ သည္းခံအားထုတ္ျပဳလုပ္ရမယ္။
ဘဒၵႏၲ ၾသဒါတသီရိ ဘိ၀ံသ မဟာေထရ္
မႏၲေလးတိုင္း မဟာေအာင္ေျမ သံလ်က္ေမာ္ အေရွ႔ရပ္ကြက္ အေ၀ရာရာမ ရန္ကင္းေက်ာင္းတိုက္
ပဓာနနာယကဆရေတာ္
သာသနာေဘာင္မွာ ေနထိုင္ၾကရာ၌ ၀ိနည္းသိကၡာပုဒ္ႏွင့္အညီ ဣေျႏၵငါးပါးကို ေစာင့္ထိန္းလ်က္ ၾကည္ညိဳဖြယ္ျဖစ္ေအာင္ ေနထိုင္ၾကပါ။
၀ိနည္းသိကၡာပုဒ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ မိမိတို႔၏ အသက္ႏွင့္ ခႏၶာကိုယ္ ေသလွ်င္ေသပါေစ၊ ၀ိနည္းသိကၡာပုဒ္ကို မခ်ိဳးမေဖာက္ဘဲ ေနထိုင္ၾကပါ။
ေက်ာင္းတိုက္ အသေရ၊ သာသနာေတာ္ရဲ႔ အသေရကို မညႇိဳးႏြမ္းေစရေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ေနထိုင္ၾကပါ။ စာသင္တိုက္ေန ရဟန္းသံဃာမ်ား စာသင္၊ စာက်က္၊ ၀တ္တက္၊ ဆြမ္းခံ မွန္-မမွန္ ငါးခု သတိျပဳ။
ပတ္၀န္းက်င္ေနသူမ်ားအား ႀကီးသူကို ရိုေသ၊ ရြယ္တူကို ေလးစား၊ ငယ္သူကို သနားခ်စ္ခင္ ကူညီရိုင္းပင္းၾကပါ။
ဘဒၵႏၲ သီရိႏၵ မဟာေထရ္
ရန္ကုန္တိုင္း လႈိင္ျမိဳ႔နယ္ ပါသာဒိကာရံု စာသင္တိုက္
ပဓာနနာယက ဆရာေတာ္
၀ိနည္းသိကၡာပုဒ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ မိမိတို႔၏ အသက္ႏွင့္ ခႏၶာကိုယ္ ေသလွ်င္ေသပါေစ၊ ၀ိနည္းသိကၡာပုဒ္ကို မခ်ိဳးမေဖာက္ဘဲ ေနထိုင္ၾကပါ။
ေက်ာင္းတိုက္ အသေရ၊ သာသနာေတာ္ရဲ႔ အသေရကို မညႇိဳးႏြမ္းေစရေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ေနထိုင္ၾကပါ။ စာသင္တိုက္ေန ရဟန္းသံဃာမ်ား စာသင္၊ စာက်က္၊ ၀တ္တက္၊ ဆြမ္းခံ မွန္-မမွန္ ငါးခု သတိျပဳ။
ပတ္၀န္းက်င္ေနသူမ်ားအား ႀကီးသူကို ရိုေသ၊ ရြယ္တူကို ေလးစား၊ ငယ္သူကို သနားခ်စ္ခင္ ကူညီရိုင္းပင္းၾကပါ။
ဘဒၵႏၲ သီရိႏၵ မဟာေထရ္
ရန္ကုန္တိုင္း လႈိင္ျမိဳ႔နယ္ ပါသာဒိကာရံု စာသင္တိုက္
ပဓာနနာယက ဆရာေတာ္
* လူ႔တန္ဖိုးဆိုတာ ကတိသစၥာႏွင့္ ကိုယ္က်င့္တရားပဲ။
* တဘ၀မွာ တခဏသာ ရရွိလာသည့္ ခႏၶာကိုယ္ကို သိျမင္နားလည္ျခင္း မရွိသူတို႔သည္
ေန႔စဥ္ မေကာင္းမႈ အကုသိုလ္ႏွင့္သာ ေပ်ာ္ေမြ႔ေနတတ္ၾကသည္။
* တဘ၀မွာ တခဏသာ ရွိလာသည့္ ခႏၶာကိုယ္ကို သိျမင္နားလည္သူတို႔သည္ကား
ေန႔စဥ္ ေကာင္းမႈ ကုသိုလ္ႏွင့္သာ ေပ်ာ္ေမြ႔ေနတတ္ၾကသည္။
* မိမိတို႔ရရွိလာသည့္ ခႏၶာကိုယ္၏ အသက္ရွင္ျခင္းသည္ အက်ိဳးရွိေသာ အသက္ရွင္ျခင္းျဖစ္ၾကပါေစ။
ကုသိုလ္တရားမ်ားျဖင့္ တန္ဖိုးႀကီးေသာ အသက္ရွင္ျခင္း ျဖစ္ၾကပါေစ။
ဘဒၵႏၲအာစရလကၤာသီရိ မဟာေထရ္
ရခိုင္ျပည္နယ္၊ သံတြဲျမိဳ႔၊ ေက်ာက္ေတာ္ေက်းရြာအုပ္စု
ဆုေတာင္းျပည့္ သဒၵါေက်ာက္ေတာရ မဟာေအာင္ေျမ
ပဓာနနာယက ဆရာေတာ္။
* တဘ၀မွာ တခဏသာ ရရွိလာသည့္ ခႏၶာကိုယ္ကို သိျမင္နားလည္ျခင္း မရွိသူတို႔သည္
ေန႔စဥ္ မေကာင္းမႈ အကုသိုလ္ႏွင့္သာ ေပ်ာ္ေမြ႔ေနတတ္ၾကသည္။
* တဘ၀မွာ တခဏသာ ရွိလာသည့္ ခႏၶာကိုယ္ကို သိျမင္နားလည္သူတို႔သည္ကား
ေန႔စဥ္ ေကာင္းမႈ ကုသိုလ္ႏွင့္သာ ေပ်ာ္ေမြ႔ေနတတ္ၾကသည္။
* မိမိတို႔ရရွိလာသည့္ ခႏၶာကိုယ္၏ အသက္ရွင္ျခင္းသည္ အက်ိဳးရွိေသာ အသက္ရွင္ျခင္းျဖစ္ၾကပါေစ။
ကုသိုလ္တရားမ်ားျဖင့္ တန္ဖိုးႀကီးေသာ အသက္ရွင္ျခင္း ျဖစ္ၾကပါေစ။
ဘဒၵႏၲအာစရလကၤာသီရိ မဟာေထရ္
ရခိုင္ျပည္နယ္၊ သံတြဲျမိဳ႔၊ ေက်ာက္ေတာ္ေက်းရြာအုပ္စု
ဆုေတာင္းျပည့္ သဒၵါေက်ာက္ေတာရ မဟာေအာင္ေျမ
ပဓာနနာယက ဆရာေတာ္။
ေမတၱာ
* အခ်င္းခ်င္း ေမတၱာနဲ႔ေနၾက၊ ၀ိုင္း၀န္းၾကပါ။
* ငါးပါးသီလ လံုျခံဳေအာင္ေနၾကပါ။
* ဘုရားရွိခိုးၾကတာလည္း ၾသကာသနဲ႔တင္ မျပီးၾကနဲ႔။
* တကယ္ဗုဒၶအစစ္၊ ဘုရားအစစ္ကိုရည္မွန္းျပီး အာရံုျပဳၾကပါ။
* ဘုရားဂုဏ္ေတာ္ေတြကို ေပၚထင္ေအာင္ အာရံုျပဳၾကပါ။
* ကမၻာသူ ကမၻာသား ေ၀ေနယ်သတၱ၀ါေတြကို ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာ က်န္းမာခ်မ္းသာၾကပါေစလို႔ နက္နက္ရႈိင္းရႈိင္း ေမတၱာပို႔သၾကပါ။
အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ
မဟာဂႏၶာရံု ဆရာေတာ္
* ငါးပါးသီလ လံုျခံဳေအာင္ေနၾကပါ။
* ဘုရားရွိခိုးၾကတာလည္း ၾသကာသနဲ႔တင္ မျပီးၾကနဲ႔။
* တကယ္ဗုဒၶအစစ္၊ ဘုရားအစစ္ကိုရည္မွန္းျပီး အာရံုျပဳၾကပါ။
* ဘုရားဂုဏ္ေတာ္ေတြကို ေပၚထင္ေအာင္ အာရံုျပဳၾကပါ။
* ကမၻာသူ ကမၻာသား ေ၀ေနယ်သတၱ၀ါေတြကို ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာ က်န္းမာခ်မ္းသာၾကပါေစလို႔ နက္နက္ရႈိင္းရႈိင္း ေမတၱာပို႔သၾကပါ။
အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ
မဟာဂႏၶာရံု ဆရာေတာ္
* အၾကင္သူသည္ ထိုထိုဤဤ လြင့္ပါးတတ္ေသာ စိတ္တည္းဟူေသာ ေမ်ာက္စိတ္ကို သမထ၀ိပႆနာ ေက်ာ့ကြင္းျဖင့္ ဖမ္းယူျခင္းငွါ စြမ္းႏိုင္၏။
* ထုိသူသည္ လူ-နတ္-နိဗၺာန္ သံုးတန္ေသာ ခ်မ္းသာမွ မဆုတ္ယုတ္ႏိုင္။
ဘဒၵႏၲ၀ဏၰိတာဘိ၀ံသ မဟာေထရ္
မႏၲေလးတိုင္း မဟာေအာင္ေျမျမိဳ႔နယ္ မဟာ၀ိသုဒၶါရံုတိုက္သစ္
သရက္ေတာ၀ါးတန္းေက်ာင္း ပဓာနနာယကဆရာေတာ္။
* ထုိသူသည္ လူ-နတ္-နိဗၺာန္ သံုးတန္ေသာ ခ်မ္းသာမွ မဆုတ္ယုတ္ႏိုင္။
ဘဒၵႏၲ၀ဏၰိတာဘိ၀ံသ မဟာေထရ္
မႏၲေလးတိုင္း မဟာေအာင္ေျမျမိဳ႔နယ္ မဟာ၀ိသုဒၶါရံုတိုက္သစ္
သရက္ေတာ၀ါးတန္းေက်ာင္း ပဓာနနာယကဆရာေတာ္။
ၾသ၀ါဒ
* ေလာက၌ ရႊံ႔ညြန္အညစ္အေၾကးသည္ ေရေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚရ၏။
* ေရေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚေသာ ရႊံ႔ညြန္အညစ္အေၾကးကို ေရျဖင့္ ေဆးေၾကာမွ သန္႔စင္ေပသည္။
* ထို႔အတူ အကုသိုလ္အညစ္အေၾကးသည္ စိတ္ေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚရ၏။
* စိတ္ေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚေသာ အကုသိုလ္အညစ္အေၾကးကို စိတ္ျဖင့္ပင္ စင္ၾကယ္ေအာင္ သန္႔စင္ရေပသည္။
* စိတ္ျဖင့္ အကုသိုလ္အညစ္အေၾကးကို သန္႔စင္ႏိုင္သူသည္ ခ်မ္းသာကို ေတြ႔ၾကံဳရေပလိမ့္မည္။
ဘဒၵႏၲပုညေသ႒ မဟာေထရ္
စစ္ကိုင္းတိုင္း ကေလးခရိုင္ ကေလးျမိဳ႔
မဟာသႏၲာရံု စာသင္တိုက္
ပဓာနနာယကဆရာေတာ္
* ေရေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚေသာ ရႊံ႔ညြန္အညစ္အေၾကးကို ေရျဖင့္ ေဆးေၾကာမွ သန္႔စင္ေပသည္။
* ထို႔အတူ အကုသိုလ္အညစ္အေၾကးသည္ စိတ္ေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚရ၏။
* စိတ္ေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚေသာ အကုသိုလ္အညစ္အေၾကးကို စိတ္ျဖင့္ပင္ စင္ၾကယ္ေအာင္ သန္႔စင္ရေပသည္။
* စိတ္ျဖင့္ အကုသိုလ္အညစ္အေၾကးကို သန္႔စင္ႏိုင္သူသည္ ခ်မ္းသာကို ေတြ႔ၾကံဳရေပလိမ့္မည္။
ဘဒၵႏၲပုညေသ႒ မဟာေထရ္
စစ္ကိုင္းတိုင္း ကေလးခရိုင္ ကေလးျမိဳ႔
မဟာသႏၲာရံု စာသင္တိုက္
ပဓာနနာယကဆရာေတာ္
ကိုယ္သန္႔သူႏွင့္ စိတ္သန္႔သူ
တခါက အထက္အညာ ျမိဳ႔ကေလးတျမိဳ႔တြင္ အလြန္ဇီဇာေၾကာင္ေသာ လူတဦးရွိသည္။ သူသည္ အစားအေသာက္စားရာ၌ သူတပါးႏွင့္ ဇြန္းပန္ကန္ ခြက္ေယာက္ခ်င္း ေရာေႏွာေပါင္းစပ္ မစားႏိုင္ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ အမ်ားႏွင့္ ၀ိုင္းဖြဲ႔ျပီး ဘယ္ေတာ့မွ မစားပါ။ မလႊဲမေရွာင္သာ၍ စားရလွ်င္ ထမင္းႏွင့္ ဟင္းမ်ားကို ပထမဦးစြာ အျပီးႏႈိက္ယူထားလိုက္သည္။ သူတပါး ႏႈိက္ျပီးသား ထမင္းဟင္းကိုမူ ေနာက္ထပ္ မႏိုက္ေတာ့ပါ။ ေရွးက လက္ရည္တျပင္တည္း စားၾကပံုကို ေျပာျပလွ်င္ ေအာ့ႀကီး အန္ႀကီးျဖစ္၍ ေရွာင္သြားတတ္သည္။
တခုေသာေႏြဦးေပါက္တြင္ သူသည္ မသြားဖူးေသာ ခရီးတခုကို သြားရသည္။ သူႏွင့္ ခရီးသြားမည့္အေဖာ္မ်ား ေရာက္ခ်ိန္တန္လ်က္ ေရာက္မလာေသာေၾကာင့္ တဦးတည္းထြက္ခါြလာခဲ့သည္။ သူသည္ လမ္းခရီး အေျခအေနကို မသိေသာေၾကာင့္ ထမင္းကို အ၀စားခဲ့သည္။ အထုပ္ျဖင့္လည္း ထုပ္ယူလာခဲ့သည္။ ေရကိုလည္း ဘူးေတာင္းႏွင့္ အျပည့္ထည့္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ လမ္းမွာ အရိပ္အာ၀ါသနည္းသည့္အျပင္ ရာသီဥတုကလည္း အလြန္ပူျပင္းလွေသာေၾကာင့္ ေရခဏခဏ ေသာက္ရသည္။ မၾကာမီ ေရကုန္သြားေလသည္။
ေနမြန္းတိမ္းေသာအခါ ပို၍ ပူလာျပီး ေခၽြးကပိုထြက္လာသည္။ ေရအလြန္ဆာလာသည္။ ေနာက္ ခရီးတတိုင္ အတြင္း ေရမေတြ႔လွ်င္ ေသရခ်ည္ရဲ႔ဟုပင္ ညည္းမိေလသည္။ သို႔ေသာ္ ခရီးတတိုင္ မသြားရပါ။ ကုန္းကေလး တခုကို ေက်ာ္လိုက္လွ်င္ ဆီးပင္ကေလးမ်ားႏွင့္ ဇရပ္အိုတခုကို ေတြ႔ရသည္။ ဇရပ္၏ ေရွ႔မ်က္ႏွာစာတြင္လည္း ေရအိုးစင္ကေလးတခု ရွိ၏။ သူသည္ အလြန္၀မ္းသာသြားသည္။ ဇရပ္သို႔ အေျပးတပိုင္းသြားျပီး ေရအိုးကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္။ ေရမွာ တ၀က္ေက်ာ္ေက်ာ္ ရွိေနသည္။ တယ္ကံေကာင္းပါလား-ဟု တကိုယ္တည္း ေျပာျပီး ခ်ိတ္ထားေသာ အိုးမႈတ္ခြက္ျဖင့္ ေရတခြက္ ခပ္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ခ်က္ခ်င္းမေသာက္ဘဲ စဥ္းစားေနလိုက္ ေသးသည္။
ဤေရမႈတ္သည္ သူတကာ ေသာက္သံုးေသာ ေရမႈတ္ျဖစ္သည္။ ဘယ္လက္ျဖင့္ကိုင္သူက ညာႏႈတ္ခမ္းမွ ေသာက္မည္။ ညာလက္ျဖင့္ကိုင္သူက ဘယ္ႏႈတ္ခမ္းျဖင့္ေသာက္မည္-စသည္ျဖင့္ ေတာင္ေတာင္အီအီ ေတြးေတာစဥ္းစားသည္။ ထို႔ေနာက္ ဤဘက္ကေတာ့ မည္သူမွ ေသာက္မည္မဟုတ္-ဟု ယူဆကာ ေရမႈတ္ကို လက္ကိုင္တပ္ရာဘက္မွ ေသာက္ခ်လိုက္သည္။ ဤသို႔ ေရႏွစ္မႈတ္ သံုးမႈတ္ေလာက္ ေသာက္ျပီးမွ ေက်နပ္စြာျဖင့္ ဇရပ္ေပၚ တက္နားလိုက္သည္။
သူေရေသာက္ေနစဥ္ သူ႔လႈပ္ရွားမႈကို စိုက္၍ၾကည့္ေနေသာ မ်က္လံုးတစံုကိုမူ သူသတိမထားမိလိုက္ေခ်။ ဇရပ္ေပၚထိုင္ျပီး ဟိုဟိုသည္သည္ မ်က္လံုးကစားလိုက္မွ မလွမ္းမကမ္း ဆီးပင္ေအာင္တြင္ ထိုင္ေနေသာ အနာႀကီးေရာဂါသည္တေယာက္ကို ျမင္လိုက္ရသည္။ ထိုလူမွာ ေရာဂါေၾကာင့္ ေျခ၊ လက္၊ ႏွာေခါင္းမ်ားပင္ မပီျပင္ေတာ့။ ဦးေခါင္းပတ္ပတ္လည္ ဦးထုပ္ေဆာင္းသည့္ တ၀ိုက္တြင္ အေရဖတ္မ်ားက လန္ေနေသးသည္။ နဖူးႏွင့္ ႏွာေခါင္းကလည္း ေခၽြးေတြလား၊ ဘာေတြလဲ မသိ။ အဆက္မျပတ္ စီးက်ေနသျဖင့္ ပုဆိုးျဖင့္ ငံ႔ုငံ႔ု သုတ္ေနရသည္။
ထိုေရာဂါသည္သည္ မ်က္ႏွာကို ပုဆိုးျဖင့္ တခ်က္ ငံ႔ုသုတ္လိုက္ျပီး ဇရပ္ေပၚက လူကို လွမ္းေမးလိုက္သည္။ ဒီမွ ာ ဇရပ္ေပၚက လူႀကီး ကၽြန္ေတာ္တခုေလာက္ ေမးပါရေစ။ ထိုအခါ ဇရပ္ေပၚကလူက ေရာဂါသည္ႀကီး သူ႔အနား လာမည္စိုး၍ ပ်ာပ်ာသလဲျဖင့္ ေျပာပါ ေျပာပါ ၾကားပါတယ္-ဟုဆိုသည္။
လူႀကီးမင္း-ေစာေစာက ေရေသာက္တာ ေရမႈတ္လက္ကိုင္ဘက္က ဘာျဖစ္လို႔ ကတ္သီးကတ္သတ္ ေသာက္ရ တာပါလဲ ခင္ဗ်ား-ဟု ေရာဂါသည္က ေမး၏။
ေၾသာ္-ဒါလား က်ဳပ္က ဘယ္အရာမဆို သန္႔မွႀကိဳက္တာဗ်။ သူတကာ ေသာက္တဲ့ ခြက္ႏႈတ္ခမ္းကေနျပီး က်ဳပ္ေရမေသာက္ႏိုင္ဘူးေလ-ဟု ဆိုလွ်င္ ေရာဂါသည္က သက္ျပင္းတခ်က္ခ်လိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္
စိတ္မေကာင္းပါဘူး၊ လူႀကီးမင္းခင္ဗ်ား၊ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အတိတ္ဘ၀က သူမ်ားအေပၚ မာန္မာနႀကီး တခြဲသားနဲ႔ မတူမတန္ ဆက္ဆံခဲ့မိလို႔ ထင္ပါရဲ႔၊ အခု ဒီဘ၀မွာ အနာႀကီးေရာဂါသည္ လာျဖစ္ရပါတယ္။ အဲဒီ၀ဋ္ေၾကြးေတြကို ဒီဘ၀ ဒီမွ်သာ ရွိေစေတာ့ဆိုျပီး လူမွန္းသိစအရြယ္ကတည္းက ငါးပါးပဥၥသီ ျမဲခဲ့ပါတယ္။ ဘယ္သူ႔အေပၚပဲျဖစ္ျဖစ္ စိတ္ေကာင္းထားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့ကို တိရစၧာန္တေကာင္လို ဆက္ဆံၾကိမ္းေမာင္းၾကရင္ေတာင္ ဘယ္လိုမွ စိတ္မရွိပါဘူး။ သူတို႔ေနရာမွာ ငါသာဆိုရင္လဲ ဒီလိုေနမွာပဲလို႔ ကိုယ္ခ်င္းစာျပီး အမ်ားစိတ္အေႏွာက္အယွက္ မျဖစ္ေအာင္ သတိထား ေနထိုင္ခဲ့ပါတယ္။ အခု အမ်ားအသံုးျပဳတဲ့ ဇရပ္ေပၚမွာေတာင္ တက္မနားဘဲ သစ္ပင္ေအာက္မွာ ေနတာကိုသာ ၾကည့္ပါ။
ေနာက္ျပီး မလြဲမေရွာင္သာလို႔ အမ်ားေသာက္တဲ့ ေသာက္ေရအိုးမွာ ေရေသာက္ရရင္လဲ အမ်ားကို ကိုယ္ခ်င္းစာျပီး အမ်ားေသာက္တဲ့ခြက္ရဲ႔ ဘယ္-ညာ ႏႈတ္ခမ္းေတြက မေသာက္ပါဘူး။ ဘယ္သူမွမေသာက္တဲ့ လက္ကိုင္ဘက္ကသာ ကတ္သီးကတ္သတ္ ေသာက္ခဲ့ပါတယ္။ အခုေတာ့ လူႀကီးမင္းကလဲ ကၽြန္ေတာ့လိုပဲ ကတ္သီးကတ္သတ္ လက္ကိုင္ဘက္က ေသာက္တယ္ဆိုေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္လို႔ေမးမိတာပါ-ဟု ႏွာတရႈတ္ရႈတ္ႏွင့္ေျပာသည္။ ဤတြင္ ဇရပ္ေပၚမွ လူဇီဇာေၾကာင္ႀကီးမွာ မည္သို႔မွ် ေအာင့္အည္းႏိုင္စြမ္း မရွိေတာ့ေပ။ ေသာက္ျပီးေသာ ေရမ်ားသာမက စားျပီးသား အစာမ်ားပါ အကုန္ အန္ခ်ေလေတာ့သည္။
ေနာက္ ငါးႏွစ္မွ်ၾကာေသာအခါ အထက္ေဖာ္ျပပါ ဇရပ္အိုေနရာတြင္ သစ္လြင္လွပေသာ ဆင္၀င္စမုတ္ႏွင့္ ဘံုအဆင့္ပါရွိေသာ ဇရပ္ႀကီးတေဆာင္ မ်က္လွည့္ျပလိုက္သလို ေပၚေပါက္လာသည္။ ထိုဇရပ္ႀကီးသည္ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားရံုမက ဆင္၀င္စမုတ္၏ တဖက္တခ်က္တြင္လည္း ေသာက္ခ်င့္စဖြယ္ ေရအိုးသံုးလံုးစီ ရွိေသာ ေရအိုးစင္ လွလွကေလးမ်ားက ေနရာယူထားေသးသည္။ ထို႔ျပင္ ဇရပ္၏ေတာင္ဘက္ မလွမ္းမကမ္းတြင္လည္း ေရတြင္းႀကီးတတြင္းက ေရငင္ေမာင္းတံႏွင့္ ပံုးႏွင့္ အသင့္ရွိေနျပန္သည္။ ေသာက္သံုးရံုမက ခ်ိဳး၍ပင္ မကုန္ႏိုင္ေခ်။
ထို႔ေၾကာင့္ အႏွီဇရပ္ႀကီးသည္ ခရီးသြားတို႔အတြက္ အလြန္တရာ ေက်းဇူးမ်ားလွေသာ နားခိုစရာစခန္းႀကီးတခု ျဖစ္ေနေပသည္။ ထိုဇရပ္၌ နားခို၍ ခရီးဆက္ၾကရေသာ လူအေပါင္းတို႔သည္ ဇရပ္တကာေကာင္းမႈရွင္ႀကီးကို မွန္းေမွ်ာ္၍ ေမတၱာပို႔သကာ သာဓုအႀကိမ္ႀကိမ္ ေခၚသြားၾကကုန္၏။
အမ်ားျမင္ေလာက္ရာ ဇရပ္တေနရာတြင္ ေရးထိုးထားေသာ ေကာင္းမႈရွင္အမည္ ကမၸည္းစာတန္းကလည္း ထူးျခားလွသည္။ အညၾတ လူသူေတာ္ႀကီးကို ရည္စူး၍ ------ျမိဳ႔ေန ဦးသန္႔စင္+ေဒၚမယ္အိုတို႔၏ ေကာင္းမႈ-ဟူ၏။
ဦးသန္႔စင္-ဟူသည္မွာ ဦးဇီဇာေၾကာင္ႀကီးပင္ ျဖစ္သတည္း။ သူသည္ အနာႀကီးေရာဂါသည္၏ ပညာေပးျခင္းကို ခံလိုက္ရသည့္ေန႔ကစျပီး အျမင္မွန္ ရသြားသည္။ ေနာင္တတရားလည္း ရသြားသည္။ သူ၏ အမ်ားအေပၚ ရြံရွာတတ္ေသာ ဇီဇာေၾကာင္မႈ စိတ္ဆိုးႀကီးကို အမ်ားႏွင့္ အဖန္တလဲလဲ ေရာေႏွာစားေသာက္ျခင္းအားျဖင့္ ႏွိမ္နင္းပစ္လိုက္သည္။ ၾကာလာေသာအခါ ရြံရွာတတ္ေသာစိတ္ အလ်ဥ္းမရွိေတာ့ရံုမက လူငယ္မ်ားနဲ႔အတူ လက္ရည္တျပင္တည္းပင္ စားျပလိုက္ေသးသည္။ ဤသို႔ ေန႔ခ်င္း ညခ်င္း ေျပာင္းလဲသြားေသာ သူ႔ကို ျမိဳ႔ေနလူထုမ်ားက မ်ားစြာ အံ႔ၾသၾကေလသည္။ တကယ္တမ္းတြင္ သူသည္ ဇီဇာေၾကာင္တတ္သည္ကလြဲ၍ စိတ္ရင္းသေဘာ ျဖဴစင္ေကာင္းမြန္သူ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မၾကာမီ အမ်ား၏ ခ်စ္ခင္ေလးစားမႈကို ခံရသည္။ မိတ္ေဆြရင္းခ်ာမ်ား ေပါမ်ားလာသည္။ စီးပြားမွာလည္း ဒီေရအလား တိုးတက္လာေလသည္။
ယခင္က သူသည္ အလြန္ဇီဇာေၾကာင္သူျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အသက္ေလးဆယ္ေက်ာ္သည္အထိ အိမ္သူသက္ထားမရွိခဲ့ေပ။ အက်င့္ဆိုးႀကီးကို ျပဳျပင္လိုက္သည္မွစ၍ ျမိဳ႔ေမတၱာကို ခံယူရရွိရံုမက ကြမ္းေတာင္ကိုင္ အေခ်ာအလွ မယ္အိ၏ ေမတၱာတံ႔ုျပန္မႈကိုပါ ရရွိခဲ့ေလသည္။ ဤကဲ့သို႔ သူသည္ ေျခာက္ကပ္အထီးက်န္လွေသာ ဘ၀မွ စိုျပည္ခ်မ္းေျမ့ဖြယ္ ေကာင္းလွေသာ ဘ၀သို႔ ေရာက္ရွိခဲ့ပံုကို ေတြ႔မိေလတိုင္း သူ႔ကို ပညာသားပါပါျဖင့္ ဆံုးမေပးခဲ့ေသာ ေရာဂါသည္ႀကီးကို သြား၍ သတိရမိေလသည္။ ထိုေ႔ၾကာင့္ ကတညဳတ-ကတေ၀ဒီ မဂၤလာတရားႏွင့္အညီ ထိုေက်းဇူးရွင္ႀကီး၏ ေက်းဇူးတရားကို ေအာက္ေမ့ေသာအားျဖင့္ သူႏွင့္ေတြ႔ဆံုခဲ့ရာ ဇရပ္အိုႀကီးေနရာတြင္ ဇရပ္ႏွင့္ ေရတြင္းမ်ားကို ေဆာက္လုပ္ လွဴဒါန္းခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
ထိုဇရပ္ကို လူသူေတာ္ဇရပ္ႀကီးဟု အမ်ားက ေခၚၾကေလသည္။ ေနာင္ေသာ္ လူသူေတာ္မွ မည္သို႔မည္ပံု ေျပာင္းလဲသြားသည္မသိ။ ဖိုးသူေတာ္ဇရပ္ဟု ေခၚၾကျပန္သည္။ ၄င္းဇရပ္အနီးမွ ေတာင္ကုန္းကိုကား ဇရပ္ကုန္းဟု ေခၚၾကကုန္၏။ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္း အေတာ္ၾကာလာေသာအခါ ဇရပ္ႀကီးမရွိေတာ့ဘဲ ေရတြင္းကို ဗဟုိျပဳ၍ လူေနအိမ္ေျခမ်ား ေပၚေပါက္လာေလသည္။ ထိုရြာ၏ အမည္သည္လည္း ဇရပ္ကုန္းရြာဟု တြင္ေလသတည္း။
ထိုဇရပ္ကုန္းရြာ၏ အေနာက္စူးစူး ကုန္းေစာင္းကေလးတြင္ အေ၀းမွျမင္ႏိုင္ေသာ ေက်ာက္ပံုစုစုကေလးမွာ ေရွ႔ယခင္ကစ၍ ယေန႔တိုင္ေအာင္ ရွိေနပါေသးသည္။ ထိုေက်ာက္ပံုကေလး၏ ေအာက္တည့္တည့္တြင္ ေက်းဇူးရွင္ လူသူေတာ္ႀကီး ထာ၀ရအိပ္စက္အနားယူလ်က္ ရွိသည္ကို ဦးသန္႔စင္ သိမသြားပါေခ်။
ထို႔ထက္ပို၍ ဆိုရပါလွ်င္ ဦးသန္႔စင္ႏွင့္ ေတြ႔ဆံုခဲ့ေသာ ထိုအခ်ိန္က လူသူေတာ္ႀကီးသည္ ေသာက္ေရအိုးထဲမွ ေရကို သူ႔ခြက္ထဲသို႔ ထည့္ေပးပါရန္ ေတာင္းပန္၍ ရမည့္သူကို ေမွ်ာ္ေနခဲ့ပါသည္။ ထိုစဥ္ ဦးသန္႔စင္ ေရာက္လာ၍ ေရေသာက္ပံုကို ျမင္ရေသာအခါ ေရေတာင္းရန္ အစီအစဥ္ကို ဖ်က္ျပီး ေရေသာက္ျပီးေလဟန္ျဖင့္ ဦးသန္႔စင္ကို ဆံုးမခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ တကယ္တမ္းတြင္မူ သူသည္ မည္သည့္အခါမွ အမ်ားေသာက္ေရအိုးတြင္ ေရေသာက္ေလ့ မရွိပါ။ ထိုေန႔ကလည္း ေရမေသာက္ဘဲ အငတ္ခံသြားခဲ့ေပသည္။
ထို႔အျပင္ သူသည္ မိမိ၏ လက္ရွိဘ၀ခရီးႀကီး နိဂံုးခ်ဳပ္ရေတာ့မည္ကို ရိပ္စားမိေသာအခါ အေနာက္ဘက္ ေတာင္ေစာင္းသုိ႔သြားျပီး က်င္းကိုကိုယ္တိုင္တူးကာ ၀င္ေရာက္အိပ္စက္ျပီး မိမိဇာတ္ကို မိမိဘာသာ သိမ္းခဲ့ ပါသည္။ ေနာက္တေန႔ ႏြားေက်ာင္းသူမကေလးမ်ား ေရာက္လာေသာအခါ ေလမွာ တလူလူလြင့္ေနေသာ စြပ္က်ယ္အျဖဴ မည္းညစ္ညစ္တြင္ ေသြးျဖင့္ ေရးထားသည့္ ေျမဖို႔ေပးခဲ့ၾကပါ-ဟူေသာ စာကိုျမင္ၾကရသည္။ မိန္းကေလးမ်ားက သနားကရုဏာသက္မိေသာေၾကာင့္ ေျမဖို႔ရံုသာမက အနီးအနားရွိ ေက်ာက္တံုးမ်ားကို ယူေဆာင္စုပံုျပီး မွတ္တိုင္ကေလးတခုပါ စိုက္ထားေပးခဲ့ၾကေလသည္။
ထိုအေၾကာင္းအရာမ်ားကိုလည္း ကြယ္လြန္သူ ဦးသန္႔စင္တေယာက္ သိမသြားခဲ့ပါေခ်။ အကယ္၍ သူသာ သိခဲ့မည္ဆိုပါလွ်င္---
(ဦးကသာ-ေလာကမွန္ကူ)
တခုေသာေႏြဦးေပါက္တြင္ သူသည္ မသြားဖူးေသာ ခရီးတခုကို သြားရသည္။ သူႏွင့္ ခရီးသြားမည့္အေဖာ္မ်ား ေရာက္ခ်ိန္တန္လ်က္ ေရာက္မလာေသာေၾကာင့္ တဦးတည္းထြက္ခါြလာခဲ့သည္။ သူသည္ လမ္းခရီး အေျခအေနကို မသိေသာေၾကာင့္ ထမင္းကို အ၀စားခဲ့သည္။ အထုပ္ျဖင့္လည္း ထုပ္ယူလာခဲ့သည္။ ေရကိုလည္း ဘူးေတာင္းႏွင့္ အျပည့္ထည့္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ လမ္းမွာ အရိပ္အာ၀ါသနည္းသည့္အျပင္ ရာသီဥတုကလည္း အလြန္ပူျပင္းလွေသာေၾကာင့္ ေရခဏခဏ ေသာက္ရသည္။ မၾကာမီ ေရကုန္သြားေလသည္။
ေနမြန္းတိမ္းေသာအခါ ပို၍ ပူလာျပီး ေခၽြးကပိုထြက္လာသည္။ ေရအလြန္ဆာလာသည္။ ေနာက္ ခရီးတတိုင္ အတြင္း ေရမေတြ႔လွ်င္ ေသရခ်ည္ရဲ႔ဟုပင္ ညည္းမိေလသည္။ သို႔ေသာ္ ခရီးတတိုင္ မသြားရပါ။ ကုန္းကေလး တခုကို ေက်ာ္လိုက္လွ်င္ ဆီးပင္ကေလးမ်ားႏွင့္ ဇရပ္အိုတခုကို ေတြ႔ရသည္။ ဇရပ္၏ ေရွ႔မ်က္ႏွာစာတြင္လည္း ေရအိုးစင္ကေလးတခု ရွိ၏။ သူသည္ အလြန္၀မ္းသာသြားသည္။ ဇရပ္သို႔ အေျပးတပိုင္းသြားျပီး ေရအိုးကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္။ ေရမွာ တ၀က္ေက်ာ္ေက်ာ္ ရွိေနသည္။ တယ္ကံေကာင္းပါလား-ဟု တကိုယ္တည္း ေျပာျပီး ခ်ိတ္ထားေသာ အိုးမႈတ္ခြက္ျဖင့္ ေရတခြက္ ခပ္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ခ်က္ခ်င္းမေသာက္ဘဲ စဥ္းစားေနလိုက္ ေသးသည္။
ဤေရမႈတ္သည္ သူတကာ ေသာက္သံုးေသာ ေရမႈတ္ျဖစ္သည္။ ဘယ္လက္ျဖင့္ကိုင္သူက ညာႏႈတ္ခမ္းမွ ေသာက္မည္။ ညာလက္ျဖင့္ကိုင္သူက ဘယ္ႏႈတ္ခမ္းျဖင့္ေသာက္မည္-စသည္ျဖင့္ ေတာင္ေတာင္အီအီ ေတြးေတာစဥ္းစားသည္။ ထို႔ေနာက္ ဤဘက္ကေတာ့ မည္သူမွ ေသာက္မည္မဟုတ္-ဟု ယူဆကာ ေရမႈတ္ကို လက္ကိုင္တပ္ရာဘက္မွ ေသာက္ခ်လိုက္သည္။ ဤသို႔ ေရႏွစ္မႈတ္ သံုးမႈတ္ေလာက္ ေသာက္ျပီးမွ ေက်နပ္စြာျဖင့္ ဇရပ္ေပၚ တက္နားလိုက္သည္။
သူေရေသာက္ေနစဥ္ သူ႔လႈပ္ရွားမႈကို စိုက္၍ၾကည့္ေနေသာ မ်က္လံုးတစံုကိုမူ သူသတိမထားမိလိုက္ေခ်။ ဇရပ္ေပၚထိုင္ျပီး ဟိုဟိုသည္သည္ မ်က္လံုးကစားလိုက္မွ မလွမ္းမကမ္း ဆီးပင္ေအာင္တြင္ ထိုင္ေနေသာ အနာႀကီးေရာဂါသည္တေယာက္ကို ျမင္လိုက္ရသည္။ ထိုလူမွာ ေရာဂါေၾကာင့္ ေျခ၊ လက္၊ ႏွာေခါင္းမ်ားပင္ မပီျပင္ေတာ့။ ဦးေခါင္းပတ္ပတ္လည္ ဦးထုပ္ေဆာင္းသည့္ တ၀ိုက္တြင္ အေရဖတ္မ်ားက လန္ေနေသးသည္။ နဖူးႏွင့္ ႏွာေခါင္းကလည္း ေခၽြးေတြလား၊ ဘာေတြလဲ မသိ။ အဆက္မျပတ္ စီးက်ေနသျဖင့္ ပုဆိုးျဖင့္ ငံ႔ုငံ႔ု သုတ္ေနရသည္။
ထိုေရာဂါသည္သည္ မ်က္ႏွာကို ပုဆိုးျဖင့္ တခ်က္ ငံ႔ုသုတ္လိုက္ျပီး ဇရပ္ေပၚက လူကို လွမ္းေမးလိုက္သည္။ ဒီမွ ာ ဇရပ္ေပၚက လူႀကီး ကၽြန္ေတာ္တခုေလာက္ ေမးပါရေစ။ ထိုအခါ ဇရပ္ေပၚကလူက ေရာဂါသည္ႀကီး သူ႔အနား လာမည္စိုး၍ ပ်ာပ်ာသလဲျဖင့္ ေျပာပါ ေျပာပါ ၾကားပါတယ္-ဟုဆိုသည္။
လူႀကီးမင္း-ေစာေစာက ေရေသာက္တာ ေရမႈတ္လက္ကိုင္ဘက္က ဘာျဖစ္လို႔ ကတ္သီးကတ္သတ္ ေသာက္ရ တာပါလဲ ခင္ဗ်ား-ဟု ေရာဂါသည္က ေမး၏။
ေၾသာ္-ဒါလား က်ဳပ္က ဘယ္အရာမဆို သန္႔မွႀကိဳက္တာဗ်။ သူတကာ ေသာက္တဲ့ ခြက္ႏႈတ္ခမ္းကေနျပီး က်ဳပ္ေရမေသာက္ႏိုင္ဘူးေလ-ဟု ဆိုလွ်င္ ေရာဂါသည္က သက္ျပင္းတခ်က္ခ်လိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္
စိတ္မေကာင္းပါဘူး၊ လူႀကီးမင္းခင္ဗ်ား၊ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အတိတ္ဘ၀က သူမ်ားအေပၚ မာန္မာနႀကီး တခြဲသားနဲ႔ မတူမတန္ ဆက္ဆံခဲ့မိလို႔ ထင္ပါရဲ႔၊ အခု ဒီဘ၀မွာ အနာႀကီးေရာဂါသည္ လာျဖစ္ရပါတယ္။ အဲဒီ၀ဋ္ေၾကြးေတြကို ဒီဘ၀ ဒီမွ်သာ ရွိေစေတာ့ဆိုျပီး လူမွန္းသိစအရြယ္ကတည္းက ငါးပါးပဥၥသီ ျမဲခဲ့ပါတယ္။ ဘယ္သူ႔အေပၚပဲျဖစ္ျဖစ္ စိတ္ေကာင္းထားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့ကို တိရစၧာန္တေကာင္လို ဆက္ဆံၾကိမ္းေမာင္းၾကရင္ေတာင္ ဘယ္လိုမွ စိတ္မရွိပါဘူး။ သူတို႔ေနရာမွာ ငါသာဆိုရင္လဲ ဒီလိုေနမွာပဲလို႔ ကိုယ္ခ်င္းစာျပီး အမ်ားစိတ္အေႏွာက္အယွက္ မျဖစ္ေအာင္ သတိထား ေနထိုင္ခဲ့ပါတယ္။ အခု အမ်ားအသံုးျပဳတဲ့ ဇရပ္ေပၚမွာေတာင္ တက္မနားဘဲ သစ္ပင္ေအာက္မွာ ေနတာကိုသာ ၾကည့္ပါ။
ေနာက္ျပီး မလြဲမေရွာင္သာလို႔ အမ်ားေသာက္တဲ့ ေသာက္ေရအိုးမွာ ေရေသာက္ရရင္လဲ အမ်ားကို ကိုယ္ခ်င္းစာျပီး အမ်ားေသာက္တဲ့ခြက္ရဲ႔ ဘယ္-ညာ ႏႈတ္ခမ္းေတြက မေသာက္ပါဘူး။ ဘယ္သူမွမေသာက္တဲ့ လက္ကိုင္ဘက္ကသာ ကတ္သီးကတ္သတ္ ေသာက္ခဲ့ပါတယ္။ အခုေတာ့ လူႀကီးမင္းကလဲ ကၽြန္ေတာ့လိုပဲ ကတ္သီးကတ္သတ္ လက္ကိုင္ဘက္က ေသာက္တယ္ဆိုေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္လို႔ေမးမိတာပါ-ဟု ႏွာတရႈတ္ရႈတ္ႏွင့္ေျပာသည္။ ဤတြင္ ဇရပ္ေပၚမွ လူဇီဇာေၾကာင္ႀကီးမွာ မည္သို႔မွ် ေအာင့္အည္းႏိုင္စြမ္း မရွိေတာ့ေပ။ ေသာက္ျပီးေသာ ေရမ်ားသာမက စားျပီးသား အစာမ်ားပါ အကုန္ အန္ခ်ေလေတာ့သည္။
ေနာက္ ငါးႏွစ္မွ်ၾကာေသာအခါ အထက္ေဖာ္ျပပါ ဇရပ္အိုေနရာတြင္ သစ္လြင္လွပေသာ ဆင္၀င္စမုတ္ႏွင့္ ဘံုအဆင့္ပါရွိေသာ ဇရပ္ႀကီးတေဆာင္ မ်က္လွည့္ျပလိုက္သလို ေပၚေပါက္လာသည္။ ထိုဇရပ္ႀကီးသည္ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားရံုမက ဆင္၀င္စမုတ္၏ တဖက္တခ်က္တြင္လည္း ေသာက္ခ်င့္စဖြယ္ ေရအိုးသံုးလံုးစီ ရွိေသာ ေရအိုးစင္ လွလွကေလးမ်ားက ေနရာယူထားေသးသည္။ ထို႔ျပင္ ဇရပ္၏ေတာင္ဘက္ မလွမ္းမကမ္းတြင္လည္း ေရတြင္းႀကီးတတြင္းက ေရငင္ေမာင္းတံႏွင့္ ပံုးႏွင့္ အသင့္ရွိေနျပန္သည္။ ေသာက္သံုးရံုမက ခ်ိဳး၍ပင္ မကုန္ႏိုင္ေခ်။
ထို႔ေၾကာင့္ အႏွီဇရပ္ႀကီးသည္ ခရီးသြားတို႔အတြက္ အလြန္တရာ ေက်းဇူးမ်ားလွေသာ နားခိုစရာစခန္းႀကီးတခု ျဖစ္ေနေပသည္။ ထိုဇရပ္၌ နားခို၍ ခရီးဆက္ၾကရေသာ လူအေပါင္းတို႔သည္ ဇရပ္တကာေကာင္းမႈရွင္ႀကီးကို မွန္းေမွ်ာ္၍ ေမတၱာပို႔သကာ သာဓုအႀကိမ္ႀကိမ္ ေခၚသြားၾကကုန္၏။
အမ်ားျမင္ေလာက္ရာ ဇရပ္တေနရာတြင္ ေရးထိုးထားေသာ ေကာင္းမႈရွင္အမည္ ကမၸည္းစာတန္းကလည္း ထူးျခားလွသည္။ အညၾတ လူသူေတာ္ႀကီးကို ရည္စူး၍ ------ျမိဳ႔ေန ဦးသန္႔စင္+ေဒၚမယ္အိုတို႔၏ ေကာင္းမႈ-ဟူ၏။
ဦးသန္႔စင္-ဟူသည္မွာ ဦးဇီဇာေၾကာင္ႀကီးပင္ ျဖစ္သတည္း။ သူသည္ အနာႀကီးေရာဂါသည္၏ ပညာေပးျခင္းကို ခံလိုက္ရသည့္ေန႔ကစျပီး အျမင္မွန္ ရသြားသည္။ ေနာင္တတရားလည္း ရသြားသည္။ သူ၏ အမ်ားအေပၚ ရြံရွာတတ္ေသာ ဇီဇာေၾကာင္မႈ စိတ္ဆိုးႀကီးကို အမ်ားႏွင့္ အဖန္တလဲလဲ ေရာေႏွာစားေသာက္ျခင္းအားျဖင့္ ႏွိမ္နင္းပစ္လိုက္သည္။ ၾကာလာေသာအခါ ရြံရွာတတ္ေသာစိတ္ အလ်ဥ္းမရွိေတာ့ရံုမက လူငယ္မ်ားနဲ႔အတူ လက္ရည္တျပင္တည္းပင္ စားျပလိုက္ေသးသည္။ ဤသို႔ ေန႔ခ်င္း ညခ်င္း ေျပာင္းလဲသြားေသာ သူ႔ကို ျမိဳ႔ေနလူထုမ်ားက မ်ားစြာ အံ႔ၾသၾကေလသည္။ တကယ္တမ္းတြင္ သူသည္ ဇီဇာေၾကာင္တတ္သည္ကလြဲ၍ စိတ္ရင္းသေဘာ ျဖဴစင္ေကာင္းမြန္သူ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မၾကာမီ အမ်ား၏ ခ်စ္ခင္ေလးစားမႈကို ခံရသည္။ မိတ္ေဆြရင္းခ်ာမ်ား ေပါမ်ားလာသည္။ စီးပြားမွာလည္း ဒီေရအလား တိုးတက္လာေလသည္။
ယခင္က သူသည္ အလြန္ဇီဇာေၾကာင္သူျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အသက္ေလးဆယ္ေက်ာ္သည္အထိ အိမ္သူသက္ထားမရွိခဲ့ေပ။ အက်င့္ဆိုးႀကီးကို ျပဳျပင္လိုက္သည္မွစ၍ ျမိဳ႔ေမတၱာကို ခံယူရရွိရံုမက ကြမ္းေတာင္ကိုင္ အေခ်ာအလွ မယ္အိ၏ ေမတၱာတံ႔ုျပန္မႈကိုပါ ရရွိခဲ့ေလသည္။ ဤကဲ့သို႔ သူသည္ ေျခာက္ကပ္အထီးက်န္လွေသာ ဘ၀မွ စိုျပည္ခ်မ္းေျမ့ဖြယ္ ေကာင္းလွေသာ ဘ၀သို႔ ေရာက္ရွိခဲ့ပံုကို ေတြ႔မိေလတိုင္း သူ႔ကို ပညာသားပါပါျဖင့္ ဆံုးမေပးခဲ့ေသာ ေရာဂါသည္ႀကီးကို သြား၍ သတိရမိေလသည္။ ထိုေ႔ၾကာင့္ ကတညဳတ-ကတေ၀ဒီ မဂၤလာတရားႏွင့္အညီ ထိုေက်းဇူးရွင္ႀကီး၏ ေက်းဇူးတရားကို ေအာက္ေမ့ေသာအားျဖင့္ သူႏွင့္ေတြ႔ဆံုခဲ့ရာ ဇရပ္အိုႀကီးေနရာတြင္ ဇရပ္ႏွင့္ ေရတြင္းမ်ားကို ေဆာက္လုပ္ လွဴဒါန္းခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
ထိုဇရပ္ကို လူသူေတာ္ဇရပ္ႀကီးဟု အမ်ားက ေခၚၾကေလသည္။ ေနာင္ေသာ္ လူသူေတာ္မွ မည္သို႔မည္ပံု ေျပာင္းလဲသြားသည္မသိ။ ဖိုးသူေတာ္ဇရပ္ဟု ေခၚၾကျပန္သည္။ ၄င္းဇရပ္အနီးမွ ေတာင္ကုန္းကိုကား ဇရပ္ကုန္းဟု ေခၚၾကကုန္၏။ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္း အေတာ္ၾကာလာေသာအခါ ဇရပ္ႀကီးမရွိေတာ့ဘဲ ေရတြင္းကို ဗဟုိျပဳ၍ လူေနအိမ္ေျခမ်ား ေပၚေပါက္လာေလသည္။ ထိုရြာ၏ အမည္သည္လည္း ဇရပ္ကုန္းရြာဟု တြင္ေလသတည္း။
ထိုဇရပ္ကုန္းရြာ၏ အေနာက္စူးစူး ကုန္းေစာင္းကေလးတြင္ အေ၀းမွျမင္ႏိုင္ေသာ ေက်ာက္ပံုစုစုကေလးမွာ ေရွ႔ယခင္ကစ၍ ယေန႔တိုင္ေအာင္ ရွိေနပါေသးသည္။ ထိုေက်ာက္ပံုကေလး၏ ေအာက္တည့္တည့္တြင္ ေက်းဇူးရွင္ လူသူေတာ္ႀကီး ထာ၀ရအိပ္စက္အနားယူလ်က္ ရွိသည္ကို ဦးသန္႔စင္ သိမသြားပါေခ်။
ထို႔ထက္ပို၍ ဆိုရပါလွ်င္ ဦးသန္႔စင္ႏွင့္ ေတြ႔ဆံုခဲ့ေသာ ထိုအခ်ိန္က လူသူေတာ္ႀကီးသည္ ေသာက္ေရအိုးထဲမွ ေရကို သူ႔ခြက္ထဲသို႔ ထည့္ေပးပါရန္ ေတာင္းပန္၍ ရမည့္သူကို ေမွ်ာ္ေနခဲ့ပါသည္။ ထိုစဥ္ ဦးသန္႔စင္ ေရာက္လာ၍ ေရေသာက္ပံုကို ျမင္ရေသာအခါ ေရေတာင္းရန္ အစီအစဥ္ကို ဖ်က္ျပီး ေရေသာက္ျပီးေလဟန္ျဖင့္ ဦးသန္႔စင္ကို ဆံုးမခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ တကယ္တမ္းတြင္မူ သူသည္ မည္သည့္အခါမွ အမ်ားေသာက္ေရအိုးတြင္ ေရေသာက္ေလ့ မရွိပါ။ ထိုေန႔ကလည္း ေရမေသာက္ဘဲ အငတ္ခံသြားခဲ့ေပသည္။
ထို႔အျပင္ သူသည္ မိမိ၏ လက္ရွိဘ၀ခရီးႀကီး နိဂံုးခ်ဳပ္ရေတာ့မည္ကို ရိပ္စားမိေသာအခါ အေနာက္ဘက္ ေတာင္ေစာင္းသုိ႔သြားျပီး က်င္းကိုကိုယ္တိုင္တူးကာ ၀င္ေရာက္အိပ္စက္ျပီး မိမိဇာတ္ကို မိမိဘာသာ သိမ္းခဲ့ ပါသည္။ ေနာက္တေန႔ ႏြားေက်ာင္းသူမကေလးမ်ား ေရာက္လာေသာအခါ ေလမွာ တလူလူလြင့္ေနေသာ စြပ္က်ယ္အျဖဴ မည္းညစ္ညစ္တြင္ ေသြးျဖင့္ ေရးထားသည့္ ေျမဖို႔ေပးခဲ့ၾကပါ-ဟူေသာ စာကိုျမင္ၾကရသည္။ မိန္းကေလးမ်ားက သနားကရုဏာသက္မိေသာေၾကာင့္ ေျမဖို႔ရံုသာမက အနီးအနားရွိ ေက်ာက္တံုးမ်ားကို ယူေဆာင္စုပံုျပီး မွတ္တိုင္ကေလးတခုပါ စိုက္ထားေပးခဲ့ၾကေလသည္။
ထိုအေၾကာင္းအရာမ်ားကိုလည္း ကြယ္လြန္သူ ဦးသန္႔စင္တေယာက္ သိမသြားခဲ့ပါေခ်။ အကယ္၍ သူသာ သိခဲ့မည္ဆိုပါလွ်င္---
(ဦးကသာ-ေလာကမွန္ကူ)
မဂၤလာသတင္းစဥ္မွကူးယူတင္ျပလိုက္ပါတယ္..
ႏွင္းဆီေအးေမာင္2011.oct.19.ညအခ်ိန္၆နာ၇ီ
ႏွင္းဆီေအးေမာင္2011.oct.19.ညအခ်ိန္၆နာ၇ီ
အခါခပ္သိမ္း ကိေလသာမီးေတာက္ ေလာင္ေနသူမ်ားျဖစ္လ်က္
အဘယ္ ေၾကာင့္ေပ်ာ္ျမဴး ရယ္ရြႊင္ျခင္း ျဖစ္ဘိ သနည္း။
အဘယ္႔ေၾကာင္႔ ႏွစ္လုိ၀မ္း သာျခင္း ျဖစ္ဘိသနည္း။
အ၀ိဇၨာအမုိက္ေမွာင္ၾကီးျဖင္႔ ပိတ္ဆီး ေနသူမ်ား ျဖစ္ပါလ်က္
အဘယ္ေၾကာင္႔ ပညာတည္း ဟူေသာ ဆီမီးကုိ မရွာဘဲ ေနၾကကုန္သနည္း။
· (ရွင္ေတာ္ဗုဒၶ)
·
· မွကူးယူပါသည္
· ႏွင္းဆီေအးေမာင္-2011.oct-17.Pm12;30
http://megaswf.com/file/1183556
http://api.ning.com/files/GDTWDsdN91k9cZYn3MiTVje071dWsQ7kUkiBClcswHasEIGEygGU6d23KfK6r1RdMRclZGyGA8dG3d6ZU9nDj2NldCtHbdx-/pagoda.swf
http://api.ning.com/files/WBbgT1EUzxvodURMoYNDTvmi9H3JEJ7Hg88tPMM0XfZlmz4ZWNHvAyQiKuVp8jSUs9S1iYc-LYJ3U*oMAIBfh6but19Ih1Gi/BUPJS.swf
http://api.ning.com/files/No81DLfbkuZG2zPscSwEKcCXhKsTw-R24WVY-7DGYBScnDbvqB1-XIx0Xw5bSjkX7kZyLL532yUqtvGIsXzkjWleKCY-cT*I/Buddhavam.swf
http://mmflashsongs.multiply.com/ (ကူးယူထားပါအိ)
♥♥ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ အႏုိင္ယူနည္း♥♥
၁။ မိမိရဲ႕…… ေလာဘမ်ားကုိ ဒါနတရားျဖင့္ အႏုိင္ယူပါ။
၂။ မိမိရဲ႕…… ေဒါသမ်ားကုိ သီလတရားျဖင့္ အႏုိင္ယူပါ။
၃။ မိမိရဲ႕…… ေမာဟမ်ားကုိ ၀ိပႆတရားျဖင့္ အႏုိင္ယူပါ။
၄။ မိမိရဲ႕…… သူတပါးအေပၚ ယွဥ္ၿပဳိင္လုိမႈမ်ားကုို ေမတၱာတရားျဖင့္
အႏုိင္ယူပါ။
အႏုိင္ယူပါ။
၅။ မိမိရဲ႕ ……သူတပါးအေပၚ အႏုိင္ယူလုိမႈမ်ားကုို ကရုဏာတရားျဖင့္
အႏုိင္ယူပါ။
အႏုိင္ယူပါ။
၆။ မိမိရဲ႕…… သူတပါးအေပၚ မနာလုိမႈမ်ားကုို မုဒိတာတရားျဖင့္
အႏုိင္ယူပါ။
အႏုိင္ယူပါ။
၇။ မိမိရဲ႕…… သူတပါးအပၚ ရန္လုိမႈမ်ားကုို ဥေပကၡာတရားျဖင့္
အႏုိင္ယူပါ။
အႏုိင္ယူပါ။
၈။ မိမိရဲ႕…… သူတပါးအေပၚ အျပစ္ေျပာလုိမႈမ်ားကုို ကုိယ္ခ်င္းစာတရားျဖင့္
အႏုိင္ယူပါ။
အႏုိင္ယူပါ။
၉။ မိမိရဲ႕…… မေနာကံ အကုသုိလ္မ်ားကုို ၀စီကံကုသုိလ္ျဖင့္
အႏုိင္ယူပါ။
အႏုိင္ယူပါ။
၁၀။ မိမိရဲ႕…… နိမ့္က်ေနတဲ့စိတ္မ်ားကုို မိမိကုိယ္တုိင္ျမွင့္တင္ျခင္းျဖင့္
အႏုိင္ယူပါ။
အႏုိင္ယူပါ။
(ခ်မ္းေအး ဆရာေတာ္။ စစ္ကုိင္း)
♥♥ ႏွင္းဆီေအးေမာင္…ကူးယူတင္ျပပါတယ္္ ♥♥
8.oct.2011..ညေန ၂ နာ၇ီအခ်ိန္
